امام رضا(علیه السلام) در پاسخ به مأمون عباسی که از حضرت تبیین اسلام خالص را درخواست نموده بود، چنین فرمود:«خداوند متعال اشخاص را به اندازه ی وُسع و استعدادشان مکلف می سازد. او افعال بندگانش را خلق کرده است و این آفرینش تقدیری است، نه تکوینی. ایزد متعال خالق همه ی اشیاست. به جبر و تفویض معتقد نیستیم و خداوند، نیکوکاران را به عمل بدکاران مؤاخذه نمی کند. کودکان را به گناه پدرانشان معذّب نمی سازد. هیچ کس گناه دیگری را به گردن نمی گیرد. برای انسان فقط کوشش و فعالیت نتیجه ی مطلوب به همراه دارد. خداوند می بخشد و احسان می کند و بر کسی ستم روا نمی دارد؛ زیرا وی از همه ی نقایص منزّه است. او اطاعت امام و پیشوایی را که مردم را گمراه کند و جامعه را از جاده ی حق و حقیقت منحرف سازد، واجب نکرده است»[ عیون أخبار الرضا(علیه السلام)، ج 2، صص 121 تا 127. ].