پاسخ: آب مفهومى جامع است و مصادیق بسیار دارد. علم هم یکى از مصادیق آب است. علم در حقیقت آب زندگانى است و عالم براى همیشه زنده است: «اَلعُلماءُ باقُونَ کَما بَقِىَ الدَّهْر». یَا کُمَیْلُ هَلَکَ خُزَّانُ الْأَمْوَالِ وَ هُمْ أَحْیَاءٌ وَ الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِیَ الدَّهْرُ أَعْیَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ وَ أَمْثَالُهُمْ فِی الْقُلُوبِ مَوْجُودَةٌ؛ بحارالأنوار، ج 1، ص 187. منظور از این علم، علم تدبیر و فرمانروایى است. در آیه اى که فرمود: «وَکانَ عَرشُهُ عَلَى الْماء» سوره هود(11): آیه 7.«ثُمَّ استَوى عَلَى الْعَرش» سوره اعراف(7): آیه 54. آب زندگانى و آب حیات که علم و قدرت الاهى است، زیر بناى تمام مسائل عالم است نه آب ظاهرى؛ زیرا آب ظاهرى مانند خاک و هوا بعداً پدید آمده است. آب ظاهرى حقیقتى دارد که که عرش بر آن استوار است؛ چنان که آتش و هوا و خاک هم روى آب است. بنابراین، آبى که عرش بر آن استوار است شى ءِ مادى نیست و مى تواند یک حقیقت معنوى باشد.