عهد مثل نذر نیاز به شرایطی دارد که در صورت رعایت آن ها، عهد جنبه شرعی پیدا می کند و وفای به آن واجب می گردد.
شرایط عهد و پیمان عبارت است از:
الف) عهدکننده بالغ، عاقل و با قصد و اراده و اختیار عهد کند . کسی او را مجبور نکرده و از روی عصبانیت نباشد.
ب) آن چه مورد عهد قرار می گیرد، نباید خلاف شرع باشد، یعنی کار حرام یا ترک واجبی نباشد.
پ) از همه مهم تر این که عهد و پیمان، صیغه شرعی داشته باشد؛ یعنی باید به زبان بیاورد . صرف خطور در ذهن و نیت قلبی کافی نیست . معنای صیغه این است که بگوید: من برای خدا متعهد می شوم که مثلاً اگر فلان کار را برای فلانی انجام بدهم .
ج) توانایی و قدرت بر انجام عهد و وفای به عهد داشته باشد. در صورت عدم توانایی و قدرت بر وفای به عهد، عهد واجب نمی شود و تکلیف به وفای به عهد ساقط است.
حال اگر عهد و پیمان‌، با جمع بودن همه این شرایط انجام گرفته باشد، شرعاً باید به آن عمل کنید . اگر کسی بدون عذر و عمداً عهد را بشکند و عمل نکند، تنها کفاره بر او واجب می شود. کفاره آن مثل کفاره شکستن نذر و کفاره افطار عمدی روزه ماه رمضان است؛ یعنی، باید به 60 فقیر طعام بدهد و یا شصت روز، روزه پی در پی بگیرد.
بنابراین شما اگر عهدی با شرایط بالا با خاله خود نداشته اید ، عهد شکن نیستید هرچند بد قول شده اید و این کار از جهت اخلاقی کار خوبی نیست .