حضرت می فرمایند: « وَکُلُّ اُمَّة قَد رَفَعَ الله عنهم علمَ الکتابِ حین نَبَذُوه ووَلّاهم عَدُوّهم حین تَوَلّوه وکان نَبْذُهم الکتابَ اَنْ اقاموُا حروفَه وحَرّفوا حدودَه فهم یَرووُنه ولا یرعَونه والجهّال یُعْجِبُهم حفظُهم للروایة والعلماء یحزُنُهم ترکُهُم لِلرِّعایة؛ هر امّتی که خداوند علم کتاب را از آنها برداشت وقتی بود که خود کتاب را ترک کردند و هر امّتی که خداوند بر آنها دشمنانشان را مسلط کرد وقتی بود که خود زیر سلطه دشمن رفتن را قبول کردند، و ترک کردن و کنار گذاشتن کتاب توسط آنها به این صورت بود که حروف و کلمات و الفاظ آن را حفظ می‎کردند ولی حدود و احکام آن را تحریف می کردند، روایت کتاب می کردند، ولی مراعات آن نمی کردند، نادانان حفظ کتاب را برای روایت آن ترجیح می دادند و علماء از اینکه ترک رعایت قرآن می‌شود محزون و غمگین می شدند.» [ ر. ک: بحار الانوار، ج 78، ص 358. ]