ترندنیوز مطالب مذهبی+آموزشی+سرگرمی+خبری
ابتدا به بیان متن کامل روایت مورد اشاره می پردازیم:
اَلْجَعْفَرِیَّاتُ ، أَخْبَرَنَا مُحَمَّدٌ حَدَّثَنِی مُوسَى حَدَّثَنَا أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: «إِذَا جَامَعَ اَلرَّجُلُ فَلاَ یَغْتَسِلْ حَتَّى یَبُولَ مَخَافَةَ أَنْ یَتَرَدَّدَ بَقِیَّةُ اَلْمَنِیِّ فَیَکُونَ مِنْهُ دَاءٌ لاَ دَوَاءَ لَهُ.»-
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: اگر مردى با همسر خود آمیزش نمود، تا ادرار نکند، به غسل اقدام ننماید، زیرا بیم آن مى‌رود که دنباله «منى» در مجرا باقى مانده باشد، و از آن بیماریى به وجود آید، که دوایى نداشته باشد!
در بررسی روایت یادشده به لحاظ مدرک و سند می توان گفت:
این روایت در کتاب النوادر رواندی، جلد 1 در بابی با عنوان «احادیث غیر مشهوره و یا احادیثی که شامل احکام غیر متداول است»؛ وارد شده است.
کتاب النوادر نوشته سید جلیل، ابو الرضا، ضیاء الدین، فضل الله بن علی بن عبیدالله حسینی راوندی ، از علما مشهور و از مشایخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری است. موضوع کتاب روایات اخلاقی، مواعظ و مستحبات است.مؤلف در این کتاب مجموعه روایاتی که از طریق ائمه -علیهم‌السّلام -از حضرت رسول خدا -صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم -روایت شده را آورده است.
این روایات شامل موضوعات گوناگونی مانند صدقه، حُسن خلق ، جهاد، صفات حسنه، امر به معروف و نهی از منکر و بسیاری از مستحبات شرعی دیگر است.
مرحوم رواندی در کتاب النوادر، این روایت را از کتاب «جعفریات» نقل می کند. نام دیگر کتاب «جعفریات»، «الأشعثیات» است. مولف آن، محمد بن محمد بن اشعث ، از راویان شیعه در قرن چهارم هجرى است.
کتاب جعفریات مجموعه‌ای از روایات است که محمد بن محمد بن اشعث، از موسی بن اسماعیل بن موسی بن جعفر – علیه السلام – و امام، هم از اجداد طاهرینش روایت می کند. در عین حال این کتاب، شامل روایاتی است که از طرُقی غیر از موسی بن اسماعیل وارد شده و یا از طرق اهل سنت رسیده است.
با توجه به اینکه بیشتر روایات این کتاب به امام جعفر صادق – علیه السلام – برمی گردد، به آن جعفریات می گویند؛ و به دلیل اینکه راوی آن محمد بن محمد بن اشعث می باشد، «الاشعثیات» نیز نامیده می شود.
این کتاب مورد توجه علما و محدثین بزرگ شیعه قرار دارد.
بنابر این، روایت یادشده در منابع معتبر و توسط علمای بزرگی نقل شده است و می توان به سند آن اعتماد کرد.
اما به لحاظ محتوایی این روایت دارای دو بخش فقهی و پزشکی است که فقهای شیعه، نهی در این روایت را حمل بر استحباب نموده اند. و چنین حکم دادند که استبراء از منی، به بول و ادرار کردن مستحب است. بدین معنا که استبراء به بول بعد از منی، فی نفسه مستحب است ولی اگر استبراء انجام نشده و غسل جنابت بشود و مایعی از بدن خارج شود، آن مایع منی است و باید دوباره غسل جنابت تکرار شود. و احکام دیگری که مترتب بر این موضوع است به رساله های توضیح المسائل مراجعه شود.
اما از آنجایی که دستورات دین و دستورات انبیاء خصوصا اوامر و نواهی پیامبر ( صل الله علیه و آله) و تعالیم اسلام، جامع می باشد باید به جنبه های فراتر از مباحث فقهی روایات هم پرداخته شود. و این که در انتهای روایت می فرماید که ممکن است دردی بی درمان به دنبال داشته باشد، شاید ناظر به علم طبابت و پزشکی زمان صدور حدیث باشد و ممکن است امروزه آن درد و ابتلاء، درمان شود.
به همین دلیل این روایت به لحاظ جنبه های پزشکی، نیاز به آزمایشات تجربی و پزشکی دارد که دانشمندان علم طب باید آن را بررسی کرده و نتایج آن را جهت پیشگیری از بیماری های احتمالی،به اطلاع عموم مردم برسانند.
ناگفته نماند خیلی از پزشکان حاذق این توصیه روایت (بول کردن بعد از خروج منی) را برای دوری از بیماریهایی مانند پرستاتت یا برخی بیماری های دستگاه تناسلی توصیه میکنند.
اَلْجَعْفَرِیَّاتُ ، أَخْبَرَنَا مُحَمَّدٌ حَدَّثَنِی مُوسَى حَدَّثَنَا أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: «إِذَا جَامَعَ اَلرَّجُلُ فَلاَ یَغْتَسِلْ حَتَّى یَبُولَ مَخَافَةَ أَنْ یَتَرَدَّدَ بَقِیَّةُ اَلْمَنِیِّ فَیَکُونَ مِنْهُ دَاءٌ لاَ دَوَاءَ لَهُ.»-
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: اگر مردى با همسر خود آمیزش نمود، تا ادرار نکند، به غسل اقدام ننماید، زیرا بیم آن مى‌رود که دنباله «منى» در مجرا باقى مانده باشد، و از آن بیماریى به وجود آید، که دوایى نداشته باشد!
در بررسی روایت یادشده به لحاظ مدرک و سند می توان گفت:
این روایت در کتاب النوادر رواندی، جلد 1 در بابی با عنوان «احادیث غیر مشهوره و یا احادیثی که شامل احکام غیر متداول است»؛ وارد شده است.
کتاب النوادر نوشته سید جلیل، ابو الرضا، ضیاء الدین، فضل الله بن علی بن عبیدالله حسینی راوندی ، از علما مشهور و از مشایخ بزرگ شیعه در قرن ششم هجری است. موضوع کتاب روایات اخلاقی، مواعظ و مستحبات است.مؤلف در این کتاب مجموعه روایاتی که از طریق ائمه -علیهم‌السّلام -از حضرت رسول خدا -صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم -روایت شده را آورده است.
این روایات شامل موضوعات گوناگونی مانند صدقه، حُسن خلق ، جهاد، صفات حسنه، امر به معروف و نهی از منکر و بسیاری از مستحبات شرعی دیگر است.
مرحوم رواندی در کتاب النوادر، این روایت را از کتاب «جعفریات» نقل می کند. نام دیگر کتاب «جعفریات»، «الأشعثیات» است. مولف آن، محمد بن محمد بن اشعث ، از راویان شیعه در قرن چهارم هجرى است.
کتاب جعفریات مجموعه‌ای از روایات است که محمد بن محمد بن اشعث، از موسی بن اسماعیل بن موسی بن جعفر – علیه السلام – و امام، هم از اجداد طاهرینش روایت می کند. در عین حال این کتاب، شامل روایاتی است که از طرُقی غیر از موسی بن اسماعیل وارد شده و یا از طرق اهل سنت رسیده است.
با توجه به اینکه بیشتر روایات این کتاب به امام جعفر صادق – علیه السلام – برمی گردد، به آن جعفریات می گویند؛ و به دلیل اینکه راوی آن محمد بن محمد بن اشعث می باشد، «الاشعثیات» نیز نامیده می شود.
این کتاب مورد توجه علما و محدثین بزرگ شیعه قرار دارد.
بنابر این، روایت یادشده در منابع معتبر و توسط علمای بزرگی نقل شده است و می توان به سند آن اعتماد کرد.
اما به لحاظ محتوایی این روایت دارای دو بخش فقهی و پزشکی است که فقهای شیعه، نهی در این روایت را حمل بر استحباب نموده اند. و چنین حکم دادند که استبراء از منی، به بول و ادرار کردن مستحب است. بدین معنا که استبراء به بول بعد از منی، فی نفسه مستحب است ولی اگر استبراء انجام نشده و غسل جنابت بشود و مایعی از بدن خارج شود، آن مایع منی است و باید دوباره غسل جنابت تکرار شود. و احکام دیگری که مترتب بر این موضوع است به رساله های توضیح المسائل مراجعه شود.
اما از آنجایی که دستورات دین و دستورات انبیاء خصوصا اوامر و نواهی پیامبر ( صل الله علیه و آله) و تعالیم اسلام، جامع می باشد باید به جنبه های فراتر از مباحث فقهی روایات هم پرداخته شود. و این که در انتهای روایت می فرماید که ممکن است دردی بی درمان به دنبال داشته باشد، شاید ناظر به علم طبابت و پزشکی زمان صدور حدیث باشد و ممکن است امروزه آن درد و ابتلاء، درمان شود.
به همین دلیل این روایت به لحاظ جنبه های پزشکی، نیاز به آزمایشات تجربی و پزشکی دارد که دانشمندان علم طب باید آن را بررسی کرده و نتایج آن را جهت پیشگیری از بیماری های احتمالی،به اطلاع عموم مردم برسانند.
ناگفته نماند خیلی از پزشکان حاذق این توصیه روایت (بول کردن بعد از خروج منی) را برای دوری از بیماریهایی مانند پرستاتت یا برخی بیماری های دستگاه تناسلی توصیه میکنند.
