در ادیان اولیه برخی از اشیا را دارای نیرو می دانستند و مورد توجه قرار می دادند. ممکن است سنگ، چوب، درخت یا حیوانی دارای خاصیت تلقی شود و از آن حاجت بخواهند و بدان تبرک بجویند. این اشیاء مانا (Mana) خوانده می شوند.