پیامبران آمدند تا
قدرت فکرى بشر را تقویت کنند و با هر گونه خرافات و با هر رنگ آن ـ حتى اگر به
پیشرفت اهدافشان کمک کند ـ سرسختانه مبارزه کنند. به نمونه ذیل دقت کنید:

یگانه فرزند پسر
پیامبر، به نام «ابراهیم»، در مدینه درگذشت. پیامبر در مرگ وى غمگین و درد مند بود
و بى اختیار اشک از چشمان او سرازیر مى شد. روز مرگ او، آفتاب گرفت. مردم، گرفتگى
خورشید را نشانه بزرگى مصیبت پیامبر دانستند. پیامبر براى خنثى کردن این ادعا و
جلوگیرى از رسوخ خرافات به سنت، بالاى منبر رفت و فرمود: « ایها
الناس! ان الشمس و القمر آیتان من آیات الله لایکسفان لموت احد و لا لحیاته [ 1]  ;
مردم! آفتاب و ماه، دو نشانه بزرگ از نشانه هاى قدرت خدا هستند، و هرگز براى مرگ و
زندگى کسى نمى گیرند».

آن گاه آنان را به
خواندن نماز آیات براى گرفتگى ماه و خورشید راهنمایى کرد و بعد از منبر پایین آمد و
با مردم، نماز آیات خواند.
 

پی نوشت ها

[ 1 ] .
تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 87 .