اشاعره، طرفدار صفات زائد و مغایر با ذات بودند، مثلاً علم یا قدرت یا حیات خداوند را حقیقتی مغایر با ذات خدا می دانستند و مانند ذات خداوند «قدیم» می دانستند، بر خلافت معتزله که به صفات مغایر با ذات قائل نبودند. معتزله عقیدة اشاعره را در باب صفات باری تعالی نوعی شرک تلقی می کردند؛ می گفتند: لازمة سخن اشاعره این است که ما در کنار ذات خدا یک سلسله قدیمهای دیگر نیز قائل شویم و چون قدیم بودن مساوی با نفی معلولیّت و مخلوقیّت است و ملازم با غنای ذاتی است پس به عقیدة اشاعره به عدد صفات باری تعالی «قدیم» و «غنّی بالذات» وجود دارد، پس به عدد صفات خدا، خدا وجود دارد. ولی خود معتزله چون به صفات مغایر با ذات قائل نبودند، طبعاً به بیش از یک قدیم قائل نبودند. این بود که معتزله خود را اهل العدل و التوحید می نامیدند و مقصودشان توحید صفاتی بود.مجموعه آثار شهید مطهری ج1 – عدل الهی،شهید مطهری
به نقل از سایت تبیان