قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۷/۰۴/۲۸
–
۶۸۸۰ بازدید
با سلام . تفاوت حشر و نشر و بعث در زیارت ال یاسین چه است؟
هر سه ناظر به احوال قیامت است . و به موضوع جمع شدن، گسترده شدن و بر انگیخته شدن در آن روز می پردازند.
قاموس قرآن در مورد معنای آنها آورده:
1- حشر به معنای جمع کردن است مانند:
« وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ»، (تکویر: 5)، آنگاه که وحوش جمع گردند.
در آیه دیگرى آمده: « ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ یُحْشَرُون»، (انعام: 38 )، سپس بسوى پروردگار خویش محشور و جمع می شوند.
2- نشر به معنای در اصل بمعنى گستردن و گسترده شدن است، لازم و متعدّى بکار رود، مانند: « نشر الثّوب و الکتاب نشرا: بسطه» لازم و متعدّى بودن آن در مصباح و اقرب مذکور است.
در قرآن آمده: « وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ » ، ( تکویر: 10)، آنگاه که نامه ها گسترده و باز شوند. « وَ کِتابٍ مَسْطُورٍ. فِی رَقٍّ مَنْشُورٍ»، ( طور: 2 و 3)، قسم بکتاب نوشته شده در پوستى گسترده.
« وَ النَّاشِراتِ نَشْراً »، ( مرسلات: 3)، قسم ببادهاى گسترنده که ابر را بطرز مخصوصى می گسترند.
(نشر و انشار) بمعنى زنده کردن آمده «نشر اللّه الموتى و انشرهم: احیاهم» بنظر می آید این از آن جهت است که زنده شدن یک نوع گسترده شدن است. ذرّات بدن در اثر حرکت و جنبش رشد کرده و گسترده شده بدن را تشکیل می دهند. « ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ»، ( عبس:22)، سپس آنگاه که خواهد او را زنده می کند. « وَ الَّذِی نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَیْتاً»، ( زخرف: 11)، او که از آسمان آب باندازه نازل کرد و بوسیله آن سرزمین مرده را زنده نمود مثل « فَأَحْیا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها»، ( نحل: 65).
3- بَعث به معنای بر انگیختن. نا گفته نماند معنى این کلمه با اختلاف موارد فرق می کند، معناى مشهور آن در استعمال قرآن مجید، بعثت انبیاء و بعثت روز معاد است مثل «هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ»، ( جمعه: 2 ) و مثل «وَ أَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ»، ( حج: 7) . «فَبَعَثَ اللَّهُ غُراباً یَبْحَثُ فِی الْأَرْضِ»، ( مائده: 31 )؛ « عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً»، ( اسراء: 79 )؛ « ثُمَّ یَبْعَثُکُمْ فِیهِ لِیُقْضى أَجَلٌ مُسَمًّى»، ( انعام: 60 )؛ « فَابْعَثُوا حَکَماً مِنْ أَهْلِهِ وَ حَکَماً مِنْ أَهْلِها»، ( نساء، 35 )؛ «إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها»، ( شمس: 12 ) ، بعث، در آیه ى غراب بمعنى بر انگیختن بکار رفته و در آیات بعد بترتیب در رساندن بمقام و بیدار کردن از خواب و نصب حکم و برخاستن بر کار، بکار رفته است.
و اینها همه با معناى اوّلى سازگاراند کلمه ى بعث در آیاتى نظیر «إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِنَ الْبَعْثِ»، (حجّ: 5 ) مصدر بمعنى اسم مفعول است یعنى بر انگیخته شدن.
قاموس قرآن در مورد معنای آنها آورده:
1- حشر به معنای جمع کردن است مانند:
« وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ»، (تکویر: 5)، آنگاه که وحوش جمع گردند.
در آیه دیگرى آمده: « ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ یُحْشَرُون»، (انعام: 38 )، سپس بسوى پروردگار خویش محشور و جمع می شوند.
2- نشر به معنای در اصل بمعنى گستردن و گسترده شدن است، لازم و متعدّى بکار رود، مانند: « نشر الثّوب و الکتاب نشرا: بسطه» لازم و متعدّى بودن آن در مصباح و اقرب مذکور است.
در قرآن آمده: « وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ » ، ( تکویر: 10)، آنگاه که نامه ها گسترده و باز شوند. « وَ کِتابٍ مَسْطُورٍ. فِی رَقٍّ مَنْشُورٍ»، ( طور: 2 و 3)، قسم بکتاب نوشته شده در پوستى گسترده.
« وَ النَّاشِراتِ نَشْراً »، ( مرسلات: 3)، قسم ببادهاى گسترنده که ابر را بطرز مخصوصى می گسترند.
(نشر و انشار) بمعنى زنده کردن آمده «نشر اللّه الموتى و انشرهم: احیاهم» بنظر می آید این از آن جهت است که زنده شدن یک نوع گسترده شدن است. ذرّات بدن در اثر حرکت و جنبش رشد کرده و گسترده شده بدن را تشکیل می دهند. « ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ»، ( عبس:22)، سپس آنگاه که خواهد او را زنده می کند. « وَ الَّذِی نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَیْتاً»، ( زخرف: 11)، او که از آسمان آب باندازه نازل کرد و بوسیله آن سرزمین مرده را زنده نمود مثل « فَأَحْیا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها»، ( نحل: 65).
3- بَعث به معنای بر انگیختن. نا گفته نماند معنى این کلمه با اختلاف موارد فرق می کند، معناى مشهور آن در استعمال قرآن مجید، بعثت انبیاء و بعثت روز معاد است مثل «هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ»، ( جمعه: 2 ) و مثل «وَ أَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ»، ( حج: 7) . «فَبَعَثَ اللَّهُ غُراباً یَبْحَثُ فِی الْأَرْضِ»، ( مائده: 31 )؛ « عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً»، ( اسراء: 79 )؛ « ثُمَّ یَبْعَثُکُمْ فِیهِ لِیُقْضى أَجَلٌ مُسَمًّى»، ( انعام: 60 )؛ « فَابْعَثُوا حَکَماً مِنْ أَهْلِهِ وَ حَکَماً مِنْ أَهْلِها»، ( نساء، 35 )؛ «إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها»، ( شمس: 12 ) ، بعث، در آیه ى غراب بمعنى بر انگیختن بکار رفته و در آیات بعد بترتیب در رساندن بمقام و بیدار کردن از خواب و نصب حکم و برخاستن بر کار، بکار رفته است.
و اینها همه با معناى اوّلى سازگاراند کلمه ى بعث در آیاتى نظیر «إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِنَ الْبَعْثِ»، (حجّ: 5 ) مصدر بمعنى اسم مفعول است یعنى بر انگیخته شدن.