حضرت کلمه ای است که مسلمانان برای احترام پیش از نام بزرگان و عالمان پارسای دین خود به کار می برند. معنای لغوی کلمه، قرب ، نزد یا حضور می باشد. [1] این کلمه در عربی به صورت «حضرة» نوشته می‌شود. مثلاً وقتی می‌گوییم: «حضرت امام صادق(ع)» در روایات نیز به کار برده شده است که فارسی زبانان به عنوان احترام و ادب قبل از اسامی امامان معصوم(ع) می‌گویند.اما آنچه در روایات آمده است، غیر از این معنا و به معنای همراه و حضور است: «… فخرجنا بأهلینا إلى حضرة الإمام الحسن بن علی…»؛ [2] یعنی همراه با خانواده خودمان رفتیم نزد امام حسن بن علی(ع). پی نوشت:[1] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 4، ص 197، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.[2] مجلسى، محد باقر، بحار الأنوار، ج 1، ص 71، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1363ش.