الف ) منشأ گریه ارزشى، معرفت است؛ ازاین رو اگر احساس مى کنیم که در هنگام ذکر مصیبت و یا توسل به ائمه معصومین ( علیهم السلام ) ، حالت گریه نداشته و اشکى از چشمانمان جارى نمى شود، حتى قلبمان نیز متأثر و اندوهگین نمى گردد باید در معنویات خود تلاش بیشتری داشته باشیم تا حالت معنوی در ما زنده شود.ب ) برای جاری شدن اشک باید زمینه هاى ایجاد و توسعه معرفت به اهل بیت(ع) را در خود تقویت کرده و موانع معرفت را از میان برداریم.
زمینه هاى ایجاد و توسعه معرفت به اهل البیت(ع) عبارت است از:
1 ـ مطالعه تاریخ زندگانى آنان
2- مطالعه و تفکّر در سخنان ایشان
3- شناخت خدا؛ زیرا آنان تجلى گاه اوصاف الهى اند وبا شناخت خدا و اوصاف او، مى توان فضایل آنان را دریافت [ نگا: آیین مهرورزى، بخش محبت به اهل بیت(ع ) ]

ج ) موانع معرفت؛ عمدتاً به عملکرد ما برگشته، موجب قساوت قلب مى شود،«من علامات الشقاء جمود العین» [حضرت رسول(ص)]، میزان الحکمه، ج 1، ص 455، روایت 1845 و قال على(ع): «ما جفت الدموع الا لقسوة القلوب و ما قست القلوب الالکثرة الذنوب». ( همان، ص 455، روایت 18406) و موجب مى گردد که حتى احساسات و عواطف ما در سیطره عقل ما نباشد.
این موانع عبارتند از:
1. زیاد سخن گفتن درغیر ذکر خدا (بحارالانوار، ج 71، ص 281 )
2. گناه زیاد (همان، ج 70، ص 55)
3. آرزوى زیاد (همان، ج 78، ص 83 )
4. گوش سپارى به امور لهو (بحارالانوار، ج 75، ص 370 )
5. جمع کردن مال ( مستدرک الوسائل، ج 2، ص 341 )
6. ترک عبادات (تنبیه الخواطر، ص 360 )
7 . همنشینى با افراد گمراه و ستمگر(بحارالانوار، ج 1، ص 203 )
8 . همنشینى با افراد فرومایه و پست (همان، ج 77، ص 45 )
9 . خنده زیاد(همان)

د ) براى از بین رفتن قساوت قلب در روایات امورى ذکر شده که مهم ترین آنها عبارت است از:
1. یاد مرگ ،(همان، ج 14، ص 30 )
2. پند و اندرز،(همان، ج 77، ص 199).
3.تفکر در آیات الهى، قیامت و حال خویشتن ،(همان، ج 78، ص 115.(
4 . همنشینی با اندیشمندان ،(همان، ص 308).
5. معاشرت با اهل فضل ،(معجم الفاظ غررالحکم، ص 863.
6 . گفت و گوى علمى ،(بحارالانوار، ج 1، ص 203)
7. اطعام تهى دستان ،(مشکاةالانوار، ص 107).
8. مهربانى و محبت به ایتام ،(همان.
9 . ذکر خدا،(نهج البلاغه، خ 222)
10. ذکر فضایل و مناقب و مصائب اهل بیت(ع)) ،(همانجا)
11. قرائت قرآن ،(همان، خ 176.)
12. استغفار،(بحارالانوار، ج 93، ص 284)
13. مهم تر از تمامى این امور، آن است که از خداوند متعال عاجزانه بخواهیم: به ما چشم اشک بار عنایت کند و در این میان، اهل بیت(ع) را واسطه قرارداده و از خود آنان نیز استمداد جوییم.