نایب چهارم یا آخرین سفیر

تحت این عنوان خاص شخص معینی وجود ندارد.
گاهی مراد آن عبارت چهارمین یا آخرین سفیر و نایب خاص امام عصر روحی فداه
ابوالحسن على بن محمد سمرى
است .
در لسان مبارک برخی از عرفای بزرگ دوران نیز مراد ان عبارت وجود مسعود و مبارک رهبر معظم انقلاب اسلامی روحی فداه بوده و کنایه از نزدیک بودن فرج و تحویل هستی و پرچم اسلام و جمهوری اسلامی را به دست با کفایت و توانمند امام عصر ارواحنا له الفداسپردن است.
مطلب زیر برای اطلاع بیشتر تقدیم میگردد :

حسیـن بـن روح پـس از بیست و یک سـال تلاش, به دستـور امام عصـر, شخصیت گرانقدر بغداد به نام ((علـى بـن محمد سمرى)) را به نیابت معرفى کرد.
علـى بـن محمـد از شعبان ۳۲۶ تا نیمه شعبان ۳۲۹هـ .ق نیابت امام را بر عهده گرفت. ولى هنگام مرگ کسى را, به عنوان جانشیـن خـود معرفى نکرد. شیخ طوسى به نقل از احمد بـن محمد صفوانى, مى نویسد: ابوالقاسم, حسیـن بـن روح به ابوالحسـن; محمد سمرى امر نیابت را وصیت کرد.
سمرى هـم همان کارهایى که نـوبختى مى کرد, انجام داد. وقتى زمان مرگ على بـن محمد فرا رسید, شیعیان به حضور مـن آمدند و از وکیل و نایبـش پرسیدند: او گفت: ماءمـور نیستـم, به عنوان نایب, کسى را معرفـى کنـم! شیخ صـدوق نیز مـى نـویسـد: هنگام وفـات, از او خواستند جانشینـى معرفـى کند, گفت: خدا را امرى است که خـود به انجام مى رساند. از علـى بـى محمد کرامات بسیار دیده شد که هر یک کمال ایمانـش را نشان مـى دهد. از جمله خبرى است که صدوق ده سال بعد از شـروع غیبت از صالح بـن شعیب طالقانـى نقل مـى کنـد. صالح مى گوید: ((احمد بن ابراهیـم بـن محلد)) به مـن گفت: در بغداد نزد مشایخ و علما رسیدم. در آن مجلـس ((علـى بـن محمـد سمرى)) بـدون مقدمه گفت:
خدا ((على بن حسیـن بـن بابـویه[ ((پدر صدوق] را رحمت کند. مشایخ تاریخ این روز را یادداشت کردند. بعد خبر رسید که على بـن حسیـن بـن بابویه در همان روز درگذشته است. همچنیـن ((ابـوجعفـر محمـد بن على بن حسین بن بابویه)) به نقل از ((احمد بـن حسن)) مى گوید: در همـان سـالـى که ابـوالحسـن سمـرى رحلت کـرد, در بغداد بــودم. چند روز پیـش از وفات نزدش رفتـم و توقیعى را به مردم نشان داد که در آن نوشته بود:
اى علـى بـن محمـد سمرى, خـداوند پاداش برادرانت را در سـوگ تـو بیشتر کند.
تو تا شـش روز دیگر خواهى مرد. پـس امور خود را سامان بده و به هیچ کس وصیت نکـن. زیرا غیبت کامل واقع شده, ظهورى نخواهد بود; مگر به اجازه خداى تعالى; و ایـن پس از مدت درازى خواهد بود که دلها را سختى و قساوت فرا گیرد و زمیـن از جـور و ستـم پر شـود