مطالبه گری، به مجموعه اقداماتی اطلاق می شود که با هدف تحریک و تشویق کسانی صورت می گیرد که مسئولیتی در زمینه ای بر عهده دارند تا مسئولیت خود را به نحو احسن انجام دهند، از این روی مطالبه گری، یک کنش اجتماعی-سیاسی است که با ابزارهای مختلفی می تواند صورت گیرد، به طوری که هر ابزار مشروعی که بتواند در راستای این هدف قرار گیرد می تواند مورد استفاده قرار گیرد، از این روی، برای آموزش نحوه مطالبه گری، لازم است دو مرحله طی شود: مرحله نخست، آموزش موضوعات مورد مطالبه، یعنی فراگرفتن آنچه که باید از مسئولان امر درخواست شود که در این راستا، یا باید شهروندان نسبت به حقوق و مسئولیت های خود آشنا باشند و یا اینکه از نخبگان و کارشناسان متعهد و امین که متخصص این امر هستند بهره بگیرند تا مطالبات واقعی خود را از مسئولان درخواست نمایند، به عنوان مثال ممکن است در جامعه ای، مطالبه واقعی مردم، جنبه اقتصادی داشته باشد، اما در اثر تبلیغات هیجانی برخی جریان ها، برخی مطالبات واهی و یا نه چندان مهم، به عنوان مطالبه اصلی آنها مطرح شده و حتی این مطالبه رنگ واقعیت به خود بگیرد، اما پس از مدتی جامعه دریابد که انرژی آنها و نیز سرمایه های ملی صرف مطالبات قشرهای خاصی شده و اگر چه مطالبه ای که انجام می دادند عملی شده اما مطالبه اصلی آنها برآورده نشده و در نتیجه سرخوردگی اجتماعی به وجود می آید. از این روی لازم است شهروندان جامعه ضمن تامل شخصی در نیازها و خواست های خویش، با کارشناسان، نخبگان و متخصصان متعهد و امین نیز مشورت نمایند تا نسبت به مطالبات واقعی خود جمع بندی کرده و آنگاه این موضوعات از مسئولین مطالبه شود.مرحله دوم، آموزش نحوه مطالبه گری است که همانطور که گفته شد در این مسیر، هر ابزار مشروعی که بتواند به این کار یاری رساند، قابل استفاده می باشد که از جمله این ابزارها می توان به این موارد اشاره کرد: استفاده از تریبون های عمومی توسط تریبون داران همچون خطبای جمعه، اساتید حوزه های علمیه، اساتید دانشگاه، چهره های سیاسی سخنور و …، استفاده از ابزار قلم و مطالبه گری از طریق نوشتن مقاله، کتاب، وبلاگ و …، استفاده از بستر فضای مجازی، استفاده از رسانه ها و …، نگارش نامه و یا درخواست شفاهی از نخبگان و تریبون داران جامعه، گزینش مسئولانی که خود را متعهد به برآوردن مطالبات خاصی در جامعه معرفی می کنند که همین گزینش نشاندهنده وجود مطالبه آن موضوع در میان مردم جامعه می باشد و انتخاب آن مسئول به صورت غیر مستقیم مطالبه گری نسبت به آن موضوع می باشد و … .
از این روی، برای آموزش نحوه مطالبه گری، ابتدا باید ابزار مشروعی را که در توان و امکان هر فردی وجود دارد شناسایی کرده و آنگاه به تقویت توانمندی آن فرد نسبت به بکارگیری آن ابزار پرداخت که تحقق این مهم، گاه دارای آموزش و حتی کتاب می باشد ولی گاه نیازی به هیچ کتاب و آموزشی ندارد، به عنوان مثال اگر فردی از ابزار رسانه ای برای مطالبه گری بهره می گیرد، بهترین راهکار این است که سواد رسانه ای خود را از طریق شرکت در کلاس ها و دوره های مربوط به افزایش سواد رسانه ای بالا ببرد و یا از کتاب هایی که در زمینه سواد رسانه ای و شگردهای اقناع فکر و اندیشه در رسانه نگاشته شده است بهره بگیرد، اما اگر بخواهد از ابزار مشارکت سیاسی- اجتماعی و اعلان رای عمومی استفاده کند صرفا باید مطالبات واقعی خود را فرا گرفته و نظر خود را از طریق شرکت در انتخابات، اجتماعات عمومی و … اعلان نماید و نیازی به آموزشی خاص فراتر از دریافت مطالبات خود ندارد.