امام رضا(علیه السلام)، حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) را خَلَف صالح می نامیدند و از او به عنوان صاحب الزمان یاد می کردند.[ بحار الأنوار، ج51، ص43. ] ایشان می فرمایند: «پدر و مادرم به فدای او که هم نام جدّم، شبیه من و شبیه موسی بن عمران است. بر او نوارهایی نورانی است که از نور قدس روشنایی می گیرند.»[ عیون أخبار الرضا(علیه السلام)، ج2، ص370. ]
ریّان بن صلت از امام رضا(علیه السلام) می پرسد: «أنت صاحب هذا الأمر»؛ «آیا صاحب این امر [حکومت اهل بیت(علیهم السلام)] تویی؟»
حضرت می فرمایند:
«صاحب آن [در عصر خود] هستم؛ اما آن کسی نیستم که زمین را پُر از عدل می کند، همچنان که پر از جور شده باشد. چگونه با این ناتوانی جسمی می توانم او باشم؟ به درستی که قائم کسی است که به هنگام قیامش، در سنّ پیرمردان و با چهره ی جوانان ظاهر می شود. او از چنان قوّت بدنی برخوردار است که اگر دستش را به سمت بزرگ ترین درختِ روی زمین دراز کند، آن را از ریشه برمی کَند. اگر در بین کوه ها فریاد کشد، صخره ها متلاشی می شوند. عصای موسی(علیه السلام) و خاتم سلیمان(علیه السلام) با اوست. او چهارمین فرزند من است. خداوند او را تا زمانی که بخواهد، در پوشش خود غایب می سازد. سپس او را آشکار می سازد تا زمین را آن چنان که [پیش از آن] از جور و ستم پُر شده است، با او از قسط و عدل آکنده سازد.»[ عیون أخبار الرضا(علیه السلام)، ج2، ص376. ]
امام رضا(علیه السلام) درباره ی پرسش اباصلت هروی از نشانه های ظاهری حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) چنین فرمودند:
«نشانه ی او این است که سن پیران و چهره ی جوانان دارد؛ تا آنجاکه وقتی کسی او را مشاهده می کند، گمان می برد که چهل سال یا کمتر دارد. به درستی که از نشانه های او این است که تا زمانی که اجل او فرا رسد، گذر شب و روز، او را پیر و سال خورده نمی سازد.»[ همان، ص652. ]
روزی دِعبِل خزاعی، شاعر معروف اهل بیت(علیهم السلام)، خدمت امام رضا(علیه السلام) رسید. او اشعاری درباره ی معصومان(علیهم السلام) قرائت کرد. وقتی به ابیات ویژه ی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) رسید، حضرت امام رضا(علیه السلام) بی درنگ دست بر سر نهادند و به احترام از جای برخاستند و فرمودند:
«ای خزاعی، بدان که روح القُدُس این ابیات را بر زبانت جاری ساخته است.»
براساس روایتی دیگر، آن حضرت به دعبل فرمودند:
«خداوند دیدنش را روزی ات سازد و با او محشورت گردانَد.»[ صافی گلپایگانی، منتخب الأثر، ص 505. ]