۱۳۹۶/۰۶/۲۱
–
۲۴۷ بازدید
در مورد نمازهای نیابتی که بابتش اجرت گرفته می شود احادیث معتبر ارائه شود. با تشکر، محمد بارانی از سیستان.
بجا آوردن نماز ، روزه، حج و … به نیابت از میت جزو اموری است که در روایات بر آن تأکید شده است، در روایتی از امام صادق آمده است: چه خوب است که انسان به والدین خود چه در زمان حیات و چه در زمان مرگ نیکی نماید، به نیابت از آنان نماز بجا آورد و به فقرا صدقه دهد و حج نماید و روزه بگیرد، و کسی که چنین کاری برای پدر و مادر خود نماید همانند آن برای خود شخص نیز حساب می شود بلکه به علاوه خداوند در اثر نیکی و صله رحم خیر زیادی را نصیب او می نماید. (1)در روایت دیگر از امام صادق(ع) آمده است: اگر به نیابت از میت نماز خوانده شود چه بسا میت در تنگنا و فشار می باشد، اما در اثر نماز فشار برداشته می شود و به او خبر داده می شود که این تخفیف در اثر نماز فلان برادر شما بوده است. (2)در روایت دیگر از امام کاظم (ع) سوال می شود آیا نمازی که برای میت انجام داده می شود به او می رسد؟ امام می فرماید: بله. (3)چنانچه میت (چه مرد باشد و یا زن) نتوانسته باشد تعدادی از نمازها و روزه های واجب را در زمان حیات خود بجا آورد بر پسر بزرگ تر واجب است که آن ها را بجا آورد، و اگر شخص نمی تواند انجام دهد، می تواند کسی دیگری را اجیر کند که نمازها و روزه های قضای میت را بجا آورد. (4)2. در صورتی که نمازها و روزه های واجب میت فوت شده باشد، انجام نمازها و روزه های وی نسبت به سایر امور خیریه در اولویت می باشد، زیرا انجام این امور بر میت واجب بوده و انجام سایر کارهای خیریه مستحب می باشد، و انجام واجب مقدم بر انجام مستحب مقدم می باشد. ولی اجیر گرفتن برای روزه و نماز مانع آن نمی شود که به فقرا و یا امور خیریه دیگر هم کمکی صورت بگیرد، شخصی که مال و املاکی را به ارث گذاشته چه اشکال دارد ورثه وی همانگونه که برای نماز و روزه او اجیر می گیرند بخشی را برای کارهای خیریه اختصاص دهند. سایت پاسخگوپی نوشت:1. وسائل الشیعة، ج3، ص365، ابواب قضاء الصلوات، باب 12، ح1.
2. وسائل الشیعة، ج3، ص366، ابواب قضاء الصلوات، باب 12، ح4.
3. وسائل الشیعة، ج3، ص367، ابواب قضاء الصلوات، باب 12، ح13.
4. آیت الله مکارم شیرازی، توضیح المسائل، ص228، مسأله 1205.
2. وسائل الشیعة، ج3، ص366، ابواب قضاء الصلوات، باب 12، ح4.
3. وسائل الشیعة، ج3، ص367، ابواب قضاء الصلوات، باب 12، ح13.
4. آیت الله مکارم شیرازی، توضیح المسائل، ص228، مسأله 1205.