«وجه» در لغت به معنای صورت است که هنگام مواجه و ملاقات با کسی با آن رو به رو می شویم. «وجه» در مورد خداوند در آیات و روایات گاهی به معنای ذات پاک خداوند است و گاهی به معنای صفات پروردگار است. در آیه 25 و 26 از سوره الرحمن «کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانٍ، وَ یَبْقی وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَ اْلإِکْرامِ» عده ای از مفسران «وجه ربک» را به ذات الهی و برخی به صفات الهی تفسیر کرده اند. این جمله که حضرت امام در مورد مقام و منزلت شهیدان والا مقام فرموده است. بخشی از حدیثی نورانی درباره شهیدان است که پاره ای از منزلت و مقام شهدا را بیان می کند. توضیح آن که شهید به واسطه جانبازی و فداکاری در راه حق و گذشتن از ارزشمندترین سرمایه و دارایی خود که جان عزیز است، حجاب از چهره او بر طرف شده و با چشم جان و دیده باطن ملکوت و صفات الهی را به تماشا می نشیند. به عبارت دیگر بین شهید و حقیقت و ملکوت عالم که همان صفات الهی است، حجاب و پرده ای باقی نمی ماند و به پاس آن گذشت و ایثار و تقدیم جان و هستی خود در راه دفاع از حق و دین الهی، موانع دیدن حقایق و اسرار عالم از جلو آنها برطرف می گردد و باطن عالم و ملکوت آنها را که همان صفات جلال و کمال حق و اسماء جمیل و صفات علیای خداوند است نظاره می کند.