علمای طبیعی قدیم، بر این اعتقاد بودند که موجودات آسمانی، یعنی ستارگان و سیّارات و فلکهایی که اینها را حمل می کنند، همگی موجوداتی زنده و دارای نفس هستند. اینها برای موجودات فلکی، دو نفس قائل بودند؛ نفس منطبعه که مثل نفوس جمادات زمینی است؛ و نفس فلکی که از سنخ نفس ناطقه و مشابه نفس انسان است. فلاسفه هم این اعتقاد را از علمای طبیعی گرفته بودند.
اینها دلائلی هم بر این ادّعا اقامه کرده اند که در کتب فلسفی تخصّصی موجودند.
در احادیث منقول از اهل بیت علیهم السلام نیز موجودات آسمانی، موجوداتی زنده فرض می شوند؛ لکن مبنای اعتقاد اهل بیت علیهم السلام غیر از مبنای یونانی است. در قرآن کریم هم تصریح شده که تمام موجودات ـ چه زمینی و چه سماوی ـ دارای ملکوت هستند؛ و هر موجود ملکوتی هم زنده و دارای نفس ناطقه است. از منظر قرآن کریم، تک تک مخلوقات ـ از خاک و سنگ گرفته تا نور اوّل ـ همگی موجوداتی زنده اند و همگی تسبیح خدا می کنند. فلسفه ی اخیر ما هم تفکّر یونانی را رها نموده و بر همین مبنای اسلامی سخن گفته اند؛ و استدلال نموده اند که:
هر مخلوق دنیایی ـ اعمّ از ارضی و سماوی ـ ملکوت دارند.
ملکوت اشیاء، موجوداتی زنده و ناطق هستند.
لذا تمام موجودات دنیایی، زنده و ناطق هستند؛ یعنی نفس ناطقه دارند.