مشهور است برجستگی فلسفه دریدا در نقد متافیزیک افلاطون است. ایشان سنت شکنی فلسفه غرب در ورود به بحث متافیزیک نموده است. لذا بعد از مطالعه و تسلط بر فلسفه و متافیزیک و فارماکون افلاطون میتوان ورود به آثار ایشان داشت.
دریدا معتقد است معنای هر متن همواره به تعویق می‌افتد و نمی‌توان از هیچ متنی معنایی کامل و ابدی مراد کرد. از این مسئله به کلام‌محوری (logocentrism) تعبیر می‌کند. به نظر وی «کلام» یا «logos» هسته متافیزیکی‌ای است که کل فلسفه غرب حول آن تنیده شده است. نوشتار، خارج از منطق سلسله‌مراتبی گفتار قرار دارد زیرا در نوشتار هیچ معنای ابدی، مطلق و کاملی وجود ندارد تا معنایی دیگر در نسبت فروتری با آن قرار گیرد. دریدا با ابداع ترفند ساختارشکنی که به قول کریستو فرنوریس نقد نقد است، می‌خواهد سیطره کلام‌محوری در سنت تفکر فلسفی غرب را به زیر بکشد. ترفند ساختارشکنی، نظریه‌ای است فلسفی که مدعی است معنای هر متنی ملبس به مجموعه پیچیده‌ای از مقاصد اجتماعی صریح و غیرصریح است. این دیدگاه بر این نکته تاکید دارد که هر خواننده دانایی باید نقاط ناپیدا و پنهان بین خطوط یک متن را بخواند و به این نکته واقف باشد که هر متنی متوجه یک بافت فرهنگی و اجتماعی است و از این رو، کنش خواندن در الگوی ساختارشکنانه، امری والا و مهم تلقی می‌شود.
اکثر نوشته های ایشان ترجمه نشده و آثار ایشان را در آدرس زیر ببینید :
https://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%A7%DA%A9_%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D8%A7