«ظلم» در مقابل «عدل» به معناى ندادن حق کسى است که صاحب حق است و

امام حسین(علیه‌السلام) بدین جهت مظلوم تلقى مى شود که حق ولایت و زعامت بر مسلمین ـ که از بارزترین حق اباعبدالله ـ بود از آن حضرت ستانده شد. علاوه بر آنکه حقى نیز بر عموم مسلمانان داشت و آن عبارت بود از شناختن و محبت وى که متأسفانه به جهت تبلیغات سوء، موقعیت، معنویت و جایگاه رفیع و بلند ایشان نزد مسلمانان، ادا نگشت و با حجاب هاى ظلمانى چون جهالت، خباثت و خیانت، مقام منیع آن چهره ملکوتى پوشانده شد و آن جلوه الهى، به تمام ظهور و بروز نمایان نگشت!

کشته شدن سیدالشهداء(علیه‌السلام) در مقابل این دو ظلم بسى ناچیز است، کشتن وى بزرگ ترین ظلم به آن حضرت نبود ؛ بلکه نشناختن او و نشناساندنش، بزرگ ترین ظلم به ایشان در تاریخ بشریت بوده و هست.

باید توجه داشت در واژه شناسى، واژه «مظلوم» با کلمه «مُنْظَلَم» متفاوتند، «مُنْظَلَم» کسى است که ظلم را مى پذیرد و هیچ مقاومتى در برابر آن نمى کند؛ ولى مظلوم کسى است که به او ظلم مى شود و او در برابر آن آرام نمى نشیند و با تمام وجود و امکانات مبارزه مى کند. در فرهنگ دینى «ظلم پذیرى» مذموم و «ظلم ستیزى» پسندیده است.