ابی بصیر گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می فرمود: «کسی که سوره ای از قرآن را فراموش کند، در قیامت آن سوره به صورتی زیبا و مقامی رفیع، بر او ظاهر می شود. وقتی بنده او را می بیند، می پرسد: کیستی؟ چقدر زیبایی؟ پاسخ می دهد: آیا مرا نمی شناسی؟ من فلان سوره هستم. اگر مرا فراموش نمی کردی، تو را به آن مکان رفیع می بردم.»[ کافی، ج2، ص 608؛ بحار الانوار، ج 92، ص 188 . ]

در روایت دیگری از امام (ع) در مورد فراموش کردن قرآن سوال می‌شود که آیا اشکالی دارد حضرت می‌فرمایند: نه.[ کافی، ج2، ص609 . ]

با توجه به این دو روایت می‌توان این گونه نتیجه را گرفت که فراموشی قرآن گناه نیست، ولی فرد فراموش کننده در قیامت فضیلت و درجه‌ای را از دست می‌دهد.

البته نوعی فراموشی هم وجود دارد که گناه است و آن فراموش کردن هدایت های قرآن و نادیده گرفتن آن در مقام عمل است.

در روایتی از قول پیامبر اسلام (ع) نقل شده ، کسی که قرآن را فر بگیرد سپس آن را عمداً فراموش کند ، خدا را ملاقات می‌کند در حالی که دست بسته است، و در برابر هر آیه‌ای که فراموش کرده، خداوند ماری را بر او مسلط می‌کند که همراه اوست در آتش، مگر آنکه بخشیده شود.[ بحار الانوار، ج92، ص187، ح 5 .]