با عرض سلام.
ـ خیر منع از انفاق آنچه مورد نیاز است، کلّیّت ندارد. خانواده‌ی حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در حالی که سه روز روزه بودند در هر سه روز، افطارشان را به مسکین و اسیر و یتیم دادند و خودشان با آب افطار نمودند و خداوند متعال نه تنها این کار را مذمّت نکرد بلکه آن را در آیه‌ی 8 الانسان (الدهر)، ستود. از اینجا معلوم می‌شود که در جریان انفاق رسول ـ صلّی الله علیه و آله ـ اصل انفاق ایشان مورد نهی قرار نگرفته. شاهد این ادّعا آن است که در خود آیه، دلیل نهی را فرمود که «فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً». یعنی چنین انفاقی وقتی مورد نهی است که موجب ملول و محسور شدن شود.
ـ آیا این نهی خداوند متعال، به معنی زشت بودن چنین انفاقی است؟
خیر، این گونه نهی‌ها ارشادی هستند؛ یعنی کارت خوب است، ولی انتظار این مقدار خوبی را هم از تو ندارم. مثل این است که کسی به شما کمکی بیش از انتظارتان بکند و شما بگویید آقا خجالتمان ندهید راضی به زحمت نیستم.
در چنین موردی، عبارت «راضی نیستم» معنی منفی ندارد؛ بلکه حاوی نوعی مدح است.
خدا هم گویی به پیامبرش می‌گوید: این گونه انفاق کردن تو، فوق انتظار من از توست، راضی به این مقدار زحمت تو نیستم. راضی نیستم به خاطر رضایت من، خودت را به سختی بیندازی.
ـ این گونه تذکّرات، منافاتی با عصمت ندارد. وقتی کسی فراتر از عدل رفتار می‌کند یعنی احسان و ایثار می‌کند، می‌توان به او گفت که لازم نیست این همه احسان و ایثار کنی، بلکه همین که طبق عدالت رفتار کنی کافی است. چنین تذکّری نه تنها مذمّت شخص نیست، بلکه مدح اوست.