معمر بن خلّاد می گوید: به ابوالحسن الرضا(علیه السلام) گفتم: «جانم به قربانت. انسان در اجتماعی می نشیند، بعد سخنی به میان می آید که مزاح می کنند و می خندند.» امام فرمودند: «مانعی ندارد، اگر چیزی نباشد.» من تصور کردم که منظور آن حضرت، فحش و ناسزا بود. بعد از این سخن، ابوالحسن الرضا(علیه السلام) گفتند: «یک نفر اعرابی از صحرا می آمد و برای رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) هدیه می آورد و هنوز از جایش برنخاسته بود که می گفت: ای رسول خدا، پول هدیه را لطفاً بپردازید. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از سخن او می خندید. بعدها هرگاه که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) غمناک بودند، می فرمودند: آن مرد اعرابی چه شد؟ کاش می آمد و ما را می خنداند.»[ کافی، ج2، ص 663.] البته همان گونه که در این روایت نیز بیان شده بود، رعایت مرز مزاح بر همگان لازم است و بدیهی است شوخی باید از دروغ، زشتی، فحش و ناسزا دور باشد و ضمن پرهیز از افراط در شوخی، حریم شرعی نیز حفظ شود.