امام کاظم(علیه السلام) پیوسته فرزند خود را رضا خطاب می کردند و می فرمودند:«قلْتُ لِوَلَدِی الرِّضَا»[ بحار الأنوار، ج49، ص 4. ]؛ «من او را رضا می خوانم»[ خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج2، ص 82.].
درباره ی لقب رضا، برخی معتقد بودند که مأمون عباسی به امام لقب رضا داد؛[ ابوعلی مسکویه، تجارب الأمم، ج4، ص 131. ] از جمله ابن خلدون می نویسد: «چون مأمون، علی بن موسی (علیه السلام) را به ولایتعهدی برگزید و با او بیعت کرد، او را الرضا من آل محمد لقب داد.»[ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 262؛ ج3، ص 310. ]
اما در پاسخ، می توان به این روایت دقت کرد: احمد بزنطی به حضرت جواد(علیه السلام) عرض کرد: «عده ای از مخالفان شما خیال می کنند مأمون پدر شما را به رضا مُلَقَّب ساخته است؛ زیرا آن حضرت ولایتعهدی او را پذیرفت و متعهد خواسته ی او شد.»
امام جواد(علیه السلام) فرمودند:
«به خدا سوگند، اینان مردمی بدکار و دروغ گو هستند و خیال نابجایی کرده اند؛ بلکه خدای متعال او را رضا نامیده است؛ زیرا آن حضرت در آسمان، مَرضی خدا و در زمین، مورد خشنودی رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه ی هدی(علیهم السلام) بود.»
بزنطی پرسید: «از کجا چنین لقبی مخصوص پدر بزرگوار شما شده، با آن که خدا و رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه ی طاهر(علیهم السلام) از همه ی پدران و اجداد شما راضی بوده اند؟»
فرمودند:
«علت این که پدر من از میان تمام ائمه(علیهم السلام) بدین مقام ارتقا یافت، این بود که دوست و دشمن از وی خرسند بودند؛ اما هرگاه، پدران او کانون توجه و علاقه ی دوستان بودند، دشمنان از آنان رضایتی نداشتند.»[ صدوق، معانى الأخبار، ج1، ص 13. ]