پرسشگر گرامی با سلام و احترام، خدمت شما عرض شود که قرآن، در اصل مصدر است و به کتابی که بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و آله‌و‌سلم) نازل شده، اطلاق می‌شود. برخی از علما هم گفته اند که وجه نامگذاری این کتاب مقدس به «قرآن»، بخاطر آن است که، جامع فوائد و آثار تمامی کتاب های آسمانی است بلکه جامع آثار تمامی علوم است. [۱]معانی قرآن به سه دسته تقسیم می شود:1.قرآن، اسمی جامد، غیرمشتق و علم ارتجالی است و بدون آن‌که پیشینه استعمال در زبان عرب داشته باشد، خداوند به عنوان اسم خاص برای وحی‌ای که بر پیغمبرش نازل فرموده، قرار داده است مانند تورات و انجیل که اسم برای کتاب‌های حضرت موسی و عیسی(علیهما السلام( هستند.2. این واژه مشتق باشد و از دو بخش زیر متشق شده است:
الف) مشتق از قرن الشی‌ء بالشی ء; یعنی چیزی را به چیزی ضمیمه کردن. علت این نامگذاری، مقرون بودن سوره‌ها و آیات و حروف به یکدیگر است.
ب) قرآن، مشتق از قرائن، جمع قرینه است; زیرا آیاتش همانند و قرینه های یکدیگرند و بعضی بعض دیگر را تأیید و تفسیر می‌کنند. هر آیه از قرآن، قرینه آیات دیگر است.
3. برگرفته از« قرء» باشد که به دو صورت است: الف) از قرء به معنای جمع گرفته شده است. عرب وقتی بخواهد بگوید: آب را در حوض جمع کردم، می‌گوید: قرات الماء فی الحوض. علت نامگذاری قرآن، این است که این کتاب همه ثمرات کتب آسمانی پیشین را در خود جمع نموده است
ب) بر وزن «رُجحان و غُفران»، مشتق از ماده «قرأ» به معنای تلاوت است. در این‌جا از باب تسمیه مفعول به مصدر، «مَقروء»، یعنی خوانده شده و یا خواندنی است که قرآن به معنای خواندن به کار رفته است; مثل کتاب، که به معنای نوشتن است، به مکتوب (نوشته شده) اطلاق هم می‌گردد.
پاورقی:
(1) راغب اصفهانی، مفردات راغب، ج۱،ص۴۰۲.