امام علىّ بن موسى الرضا (ع)، در یکى از بهترین لحظات نیایش خود، یعنى قنوت نماز ظهر جمعه، سرود بى قرارى و انتظار سر مى دهند و براى فرج و ظهور آن بزرگوار این گونه دعا مى کنند:

«اللّهُمَّ اصْلِحْ عَبْدَ کَ وَ خَلیفَتَکَ، بِما اصْلَحْتَ بِهِ انْبِیائَکَ وَ رُسُلَکَ، وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ، وَ ایّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ، وَ اسْلُکْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً، یَحْفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ، وَ ابْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ امْناً، یَعْبُدُکَ لا یُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً، وَ لاتَجْعَلْ لِاحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ عَلى وَ لِیِّکَ سُلْطاناً، وَ ائْذَنْ لَهُ فى جِهادِ عَدُوّ کَ وَعَدُوِّه، وَ اجْعَلْنى مِن انْصارِهِ، انَّکَ عَلى کُلّ شىْ ءٍ قَدیر؛ «بحارالأنوار»، ج 89؛ «مصاح المتهجد»، ص 367؛ «جمال السبوع»، ص 413.

بارالها! کار ظهور بنده شایسته و خلیفه راستینت (امام مهدى (عج)) را اصلاح فرما؛ همان گونه که کار پیامبر و فرستادگانت را اصلاح نمودى و از فرشتگانت، نگاهبانانى بر او بگمار و از سوى خویش، با روح القدس او را یارى و پشتیبانى فرما. دیده بانانى از پیش رو و پشت سر همراه وى گردان تا از هر بدى، نگاهش دارند. ترس و هراس او را به امن و امان دگرگون ساز، که او تو را مى پرستد و هیچ چیز را همتا و همانند تو نمى داند، پس براى هیچ یک از آفریدگانت، برترى و چیرگى نسبت به ولىّ خودت قرار مده و او را در جهاد با دشمنت و دشمنش اجازت فرما و مرا از یاران او به شمار آور! که همانا تو بر هر کارى توانایى.»

با توجّه به مضامین زیباى فوق، روشن مى گردد که چگونه امام هشتم (ع) عالى ترین و بلندترین زمزمه هاى محبّت را با سوز و از سر شوق در این مناجات کوتاه بر زبان جارى مى سازند که هم محبوب خود را معرفى مى نمایند و هم آرزوى سلامتى و ظهور او را دارند و از خدا مى خواهند تا بیعت هیچ ستمگرى بر گردن آن حضرت نباشد. آنگاه براى جهاد در رکاب او اعلام آمادگى مى کنند تا بدین وسیله، ارتباط معنوى و عاطفى خود را به آن بزرگوار ابراز فرمایند.