امام مهدی علیه السلام ـ در توصیف اوصیا ـ : خداوند، دین خود را با آنها احیا کرده و با آنها نورش را به کمال رسانده و میان آنها و برادرانشان و پسرعموهاشان و خویشان نزدیک و نزدیکترشان فرقانی آشکار قرار داده است که با آن حجّت از آن که حجّت برای او آورده شده و امام از مأموم شناسایی می شود .

و این از آن روست که خداوند آنها را از هر گونه پلشتی مصون داشته و از عیوب مبرّایشان کرده و از ناپاکی پاکشان گردانده و از درهم شدگی منزّه شان داشته است و آنها را گنجوران علم خود و مخزن حکمتش و جایگاه سرّش قرار داده است.

خداوند آنها را با دلایل خود تأیید کرده و اگر چنین نمی‌بود مردم همه یکسان بودند و هر کس مدّعی امر [ منصوب شدن از سوی ] خداوند عزّوجل می شد و دیگر حقّ از باطل و دانا از نادان شناخته نمی‌شد.

متن حدیث:

الإمام المهدیّ علیه السلام ـ فی صِفَةِ الأَوصِیاءِ ـ: أحیی بِهِم دینَهُ ، وأتَمَّ بِهِم نورَهُ ، وجَعَلَ بَینَهُم وبَینَ إخوانِهِم وبَنی عَمِّهِم والأَدنَینَ فَالأَدنَینَ مِن ذَوی أرحامِهِم فُرقانًا بَیِّنًا ، یُعرَفُ بِهِ الحُجَّةُ مِنَ المَحجوجِ، و الإِمامُ مِنَ المَأمومِ، بِأَن عَصَمَهُم مِنَ الذُّنوبِ، و بَرَّأَهُم مِنَ العُیوبِ، و طَهَّرَهُم مِنَ الدَّنَسِ، و نَزَّهَهُم مِنَ اللَّبسِ، و جَعَلَهُم خُزّانَ عِلمِهِ، و مُستَودَعَ حِکمَتِهِ، و مَوضِعَ سِرِّهِ، و أیَّدَهُم بِالدَّلائِلِ، و لَولا ذلِکَ لَکانَ النّاسُ عَلی سَواءٍ، ولاَدَّعی أمرَ اللّه ِ عَزَّوجَلَّ کُلُّ أحَدٍ، و لَما عُرِفَ الحَقُّ مِنَ الباطِلِ، و لا العالِمُ مِنَ الجاهِلِ.

«غیبة طوسی، 288 ، الاحتجاج، جلد 2، صفحه 540 »