آنچه در مسألة نبوّت و امامت معتبر است، نصب و گزینش الهی است مفهوم انتخابی و انتصابی که در عرف معاصر، نوع حکومت ها به آن تعیین می شوند در آن بی موضوع است؛ زیرا نه انتخاب اکثریّت افراد بشر در آن دخالت دارد و نه انتصاب فرد خاصی از بشر. این دو گونه تعیین، معایب و مفاسدی دارند و غالباً یا در همه جا، به گزینش اصلح و واقعی منتهی نمی شود و از اغراض خصوصی و هواهای نفسانی و امیال مختلف مصون نمی ماند.

امّا گزینش الهی و برگزیدن به نبوّت و رسالت یا امامت، بر اساس صلاحیّت ها و شرایط واقعی و شایستگی بوده و چون خداوند متعال آگاه و عالم بر آن است، همیشه اصلح واقعی برگزیده می شود.

بنابراین نبوّت به نصب است؛ امّا به نصب خداوند عالم و حکیم، نصب اصلح و اَلْیَق واقعی است؛ که د رگزینش های انتخابی یا انتصابی بشری هرگز قابل تأمین و تضمین نیست و در یک کلمه: « اَللهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ» انعام/124 است.

گزینش بشری، گزینش جاهل به حقایق و غیر مصون از خطا و اشتباه و در معرض پیروی از اغراض شخصی و هواهای نفسانی است. به هر حال، چه انتخابی و چه انتصابی باشد. این گزینش خداوند علّام الغیوب و حکیم و غنی، منزّه از خطا و اشتباه و مبرّا از احتیاج به جلب نفع یا دفع ضرر است.

معارف دین،آیةالله لطف الله صافی گلپایگانی