راه درک و احساس حضور خداوند معرفت توحیدی او است. یعنی بداند که خداوند همان وجود ساری و جاری در تمام اشیا و مخلوقات است و جمال و جلال او را در هر آفریده و موجودی مشاهده نماید. تمام آنچه را که ما در عالم مشاهده می کنیم ظهورات خدای متعال هستند و ما از طریق مشاهده ظهورات آفاقی و انفسی در حقیقت او را مشاهده می کنیم. اگر انسان به این معرفت رسید که خداوند همه جا هست, حضور و قدرت او را در همه چیز و همه کس حس خواهد کرد و به این نکته خواهد رسید که امکان ندارد خدای متعال کسی یا چیزی را رها کند. این خود انسان است که با رها کردن خدا و پیروی از نفس و شیطان از خداوند دور می شود و احساس دوری و غربت می کند وگرنه خداوند به ما از رگ گردن هم نزدیک تر است و به اعماق روح ما هم نظارت دارد چه رسد به ظاهر زندگی ما.