با سلام و تشکر از مکاتبه مجدد، ضمن تقدیر از دغدغه هایتان، ای کاش دقیق می فرمودید به کجای پاسخ قبلی انتقاد دارید؟ یعنی شما معتقدید از منظر انسانی و اسلامی، کشور اسلامی ما هیچ وظیفه ای در مقابل بحران های انسانی سایر جوامع ندارد؟ قطعا هر کس پاسخ منفی دهد نه اسلام را شناخته و نه انسانیت را. یا اینکه معتقدید برای حفظ امنیت ملی در خارج از مرزها نباید کانون های مدافع امنیت فراتر از مرزهای کشورمان بوجود آورد؟ اگر کسی چنین نگرشی داشته باشد باز هم اصول تامین امنیت و منافع ملی را نشناخته! زیرا امروزه در عصر جهانی شدن، هیچ کشوری نمی تواند امنیت و منافع ملی خویش را در درون مرزهایش تعریف نماید. قطعا اگر اقدامات انسانی و اسلامی کشورمان پس از انقلاب در حمایت از نهضت های اسلامی منطقه همانند حزب الله، حماس، سازمان بدر و…، نبود، امروزه در داخل کشورمان با مشکلات امنیتی، نظامی و نابودی زیرساختها و تجزیه کشور مواجه بودیم. موضوعی که از آن به خاورمیانه بزرگ تعبیر می شود و تنها عامل حفظ امنیت و تمامیت ارضی کشورمان، همان راهبرد کلان ایران در حمایت انسانی و اسلامی از کانون های مقاومت منطقه ای است.
در عین حال همانگونه که گذشت و ای کاش دقت می فرمودید، وظایف کشور هم مسائل داخلی است و هم خارجی، و در مواردی که دوران بین نیازهای حیاتی (همانند غذا و دارو)داخلی با نیازهای خارجی است، نیازهای حیاتی داخلی مقدم است. بر این اساس در سیاست خارجی کشورمان در چنین مواردی اولویت سنجی می شود.
واقعیت این است کسانی که چنین شبهاتی را ترویج می دهند نه دغدغه ای برای مشکلات اقتصادی کشورمان دارند و نه امنیت و تمامیت ارضی آن برایشان مهم است. زیرا میزان کمک های موثری که کشورمان در سیاست خارجی خود دارد، بسیار ناچیز است. ولی راه کار اساسی نه دست کشیدن از حمایت از محور مقاومت – که نقطه قوت کشورمان است- بلکه اصلاح ساختارهای معیوب اداری و اقتصادی است که بخش های زیادی از بودجه ایران را هدر داده و مخالفین نه تنها به روی خود نمی آورند بلکه در مقابل هرگونه اصلاحی، با اتلاف منابع و زمان، مانع تراشی کرده و به جامعه آدرس غلط می دهند.
در هر صورت در اینکه نظام جمهوری اسلامی باید به وضعیت مردم به ویژه اقشار کم درآمد و آسیب پذیر جامعه رسیدگی کند و از آنان حمایت لازم را به عمل آورد ، هیچ تردیدی وجود ندارد ، اما این مسأله با کمک به مسلمانان سایر کشورها نه تنها هیچ منافاتی ندارد ، بلکه همانگونه که اشاره شد بر اساس آموزه های دینی همانگونه که توجه به فقرا و نیازمندان کشور لازم است ، اهتمام و توجه به حال مسلمانان ، از نشانه های اسلام برشمرده شده است .
بنابر این ، تفکری که رسیدگی به نیازمندان را محدود به جامعه و کشور می کند و فراتر از ان مسئولیتی را متوجه مسلمانان و نظام اسلامی نمی داند ، با اسلام زاویه دارد .
این مثل که در میان مردم مشهور است که چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است نیز کلیت نداشته و بعضآ با آموزه های دینی و مسأله ایثار در اسلام منافات دارد . در برخی موارد لازم است فرد ایثار و فداکاری نماید و با وجود نیاز و احتیاج خود ، دیگری را مقدم بدارد . سیره و روش ائمه اطهار علیهم السلام نیز به خوبی بیانگر این روحیه است «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً»« و غذاى (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند به مسکین و یتیم و اسیر مى دهند.»(سوره انسان ، آیه 8)
با توجه به وجود اهمیت رسیدگی به وضعیت سایر مسلمانان و ضرورت حمایت از آنان در برابر رژیم صهیونیستی که مورد حمایت همه جانبه آمریکاست و نداشتن پشتیبان و حامی به جز جمهوری اسلامی، چگونه می توان انتظار داشت که نظام اسلامی این مسلمانان را به حال خود رها کند و تنها به فکر حمایت و رسیدگی به مردم خود باشد .
و بالآخره اینکه اگر منتقدین افزون بر ابعاد دینی و انسانی با واقعیات و الزامات جهانی، روش های پیشبرد اهداف سیاست، تأمین امنیت و منافع ملی و …، آشنایی کامل داشته باشند و در جریان امور قرار بگیرند، مثبت‌بودن اعطای چنین کمک ها و سرمایه گذاری ها را تصدیق می نمایند که اگر از جنبه‌ی منافع ملی و استراتژیک نیز به قضیه نگاه کنیم، این حمایت‌ها به دلیل ایجاد عزت و اقتدار بین‌المللی، بازدارندگی، توازن قوا و ایجاد امنیت پایدار فرامنطقه‌ای و تأمین منافع کوتاه‌مدت و بلندمدت، برای کشور ما بسیار بیشتر از هزینه‌های صرف‌شده، منافع متعدد به دنبال دارد.