یکی از نیازهای جدی جوانان و مردم استاد اخلاق است. تمام کسانی که به کمال رسیده اند استاد اخلاق و عرفان داشته اند و بدون استاد این راه طی نمی شود.
طی این مرحله بی همرهی خضر مکن. ظلمات است بترس از خطر گمراهی.
درروایت که می گوید: هلک من لیس له حکیم یرشده. کسی که حکیم مرشد ندارد هلاک می شود. منظور از حکیم در این روایت همان استاد اخلاقی است که به حکمت رسیده و علم دین و حقایق زندگی را به تمامه می شناسد و اشراف دارد.
استاد اخلاق کسی است که اگر شما یک جوان را به او بسپارید بتواند هویت انسانی او را شکوفا نماید و در او رشد انسانی ایجاد کند.
در سلوک عقلانی تمام اساتیدی که علم آموزی می کنند استاد هستند و در حقیقت محتوای سلوک عقلانی را به شاگردان منتقل می کنند و عقلانیت آنها را تقویت می نمایند، اما در عین حال نیاز به استاد روش شناس دیگری هست که تحت عنوان استاد اخلاق، روش خودسازی و سلوک را به طالبان کمال بیاموزد.
فرق استاد اخلاق و خودسازی با سایر عالمان دینی این است که استاد اخلاق علاوه بر اشراف به محتوای دین، روش سلوک دینی را هم می داند ولی عالمان دینی معمولا تنها علوم محتوایی دین را می دانند و در روش سلوک دینی مهارت کافی ندارند.
نیاز به استاد خودسازی یک نیاز دائمی نیست. این نیاز مربوط به کسانی است که با روش خودسازی و سلوک آشنا نیستند. طبیعی است که این گروه باید به یک استاد روش شناس مراجعه کنند و روش سلوک را از او بیاموزند.
اما کسی که روش را می داند بی نیاز از استاد است و خودش در حقیقت راه را بلد است، مانند فقیهی که علم روشی رجال را از استاد آموخته و زین پس برای استنباط احکام شرعی نیازمند استاد رجال نیست.
جایگاه استاد اخلاق در دین و جامعه، جایگاه ولایت و راهبری در جاده توحید و یکتاپرستی است. العلماء ورثه الانبیاء. کار حوزه این است که ولی و راهبر راه توحید تولید کند، اما متاسفانه حوزه در این زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است.
تربیت استاد اخلاق امروزه به صورت یک چالش جدی برای حوزه درآمده است و دلیل عدم تاکید بر تفکر راهبردی و توحیدی در حوزه است. بیشتر آموزه های حوزه متاسفانه تاکتیکی و تکنیکی است و به استراتژی دین برای تربیت انسان اهمیت داده نمی شود. ایدئولوگ در حوزه کم تربیت می شود.
در حالی که استاد اخلاق حلقه واسط میان حوزه و مردم است که اگر نباشد حوزه از تاثیر گذاری بر مردم ساقط می شود و مردم به راه خود می روند.
امروزه این حلقه واسط به صورت کاملا خالی در آمده است و روان شناس ها و عرفان های کاذب با سوء استفاده از فرصت، قصد دارند جای خالی اساتید اخلاق را پر کنند.
کار اصلی حوزه علوم دینی اولا پرورش عالم دینی و استاد اخلاق است، یعنی کسی که می تواند انسان تربیت کند و ثانیا پرورش متخصص و مجتهد و مرجع دینی.
اساتیدی که در تهران فعالیت دارند عبارت اند از:
1-استاد محمد علی جاودان( آدرس جلسات 5 شنبه احتمالا ها مکان: خیابان ۱۷ شهریور – نرسیده به میدان شهدا – سمت راست – جنب ورزشگاه – دبیرستان سادات موسوی
(آدرس جلسات روزهای 4 شنبه احتمالا خیابان شهید مصطفی خمینی- قبل از چهار راه مولوی- سمت چپ- کوچه شهید بالاگر – بن بست شهید صادقی- پ۲۴ شروع جلسه از یک ساعت و نیم به اذان …)
2-آیت الله سید محمد ضیاء آبادی (زمان احتمالا دوشنبه شبها بعد از نماز مغرب وعشاء برگزار می گردد؛ وآدرس برگزاری جلسات سخنرانی (احتمالا): تهران ,میدان قدس ،خیابان دربند، خیابان شهید زمانی،نبش کوچه ی شفیعی ،مسجد علیّ بن الحسین علیه السلام )
3- آیت الله روح‌الله قرهی٬ مدیر حوزه علمیه امام مهدی شهرک حکیمیه تهران که درس اخلاق ایشان در همان حوزه دایر است.
4- آیت الله عبدالله فاطمی نیا