آنچه در این مورد در منابع یافت شد دو روایت زیر است :1. عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع یَقُولُ مَنْ عَادَى شِیعَتَنَا فَقَدْ عَادَانَا وَ مَنْ وَالاهُمْ فَقَدْ وَالانَا لِأَنَّهُمْ مِنَّا خُلِقُوا مِنْ طِینَتِنَا مَنْ أَحَبَّهُمْ فَهُوَ مِنَّا وَ مَنْ أَبْغَضَهُمْ فَلَیْسَ مِنَّا شِیعَتُنَا یَنْظُرُونَ بِنُورِ اللَّهِ وَ یَتَقَلَّبُونَ فِی رَحْمَةِ اللَّهِ وَ یَفُوزُونَ بِکَرَامَةِ اللَّه مَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ شِیعَتِنَا یَمْرَضُ إِلَّا مَرِضْنَا لِمَرَضِهِ وَ لَا اغْتَمَّ إِلَّا اغْتَمَمْنَا لِغَمِّهِ وَ لَا یَفْرَحُ إِلَّا فَرِحْنَا لِفَرَحِهِ وَ لَا یَغِیبُ عَنَّا أَحَدٌ مِنْ شِیعَتِنَا أَیْنَ کَانَ فِی شَرْقِ الْأَرْضِ أَوْ غَرْبِهَا وَ مَنْ تَرَکَ مِنْ شِیعَتِنَا دَیْناً فَهُوَ عَلَیْنَا وَ مَنْ تَرَکَ مِنْهُمْ مَالًا فَهُوَ لِوَرَثَتِهِ شِیعَتُنَا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ یَحُجُّونَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ وَ یَصُومُونَ شَهْرَ رَمَضَانَ وَ یُوَالُونَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یَتَبَرَّءُونَ مِنْ أَعْدَائِهِمْ أُولَئِکَ أَهْلُ الْإِیمَانِ وَ التُّقَى وَ أَهْلُ الْوَرَعِ وَ التَّقْوَى مَنْ رَدَّ عَلَیْهِمْ فَقَدْ رَدَّ عَلَى اللَّهِ وَ مَنْ طَعَنَ عَلَیْهِمْ فَقَدْ طَعَنَ عَلَى اللَّهِ لِأَنَّهُمْ عِبَادُ اللَّهِ حَقّاً وَ أَوْلِیَاؤُهُ صِدْقاً وَ اللَّهِ إِنَّ أَحَدَهُمْ لَیَشْفَعُ فِی مِثْلِ رَبِیعَةَ وَ مُضَرَ فَیُشَفِّعُهُ اللَّهُ فِیهِمْ لِکَرَامَتِهِ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَل .( بحار الانوار ج 65-ص168و167 – وسائل الشیعة، ج 16، ص: 179 )

2. رُمَیله یکى از اصحاب خاص امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود، از او روایت شده که گفت:
« وُعِکْتُ وَعَکاً شَدِیداً فِی زَمَانِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ثُمَّ وَجَدْتُ مِنْهُ خِفَّةً فِی نَفْسِی یَوْمَ الْجُمُعَةِ فَقُلْتُ لَا أَعْمَلُ شَیْئاً أَفْضَلَ مِنْ أَنْ أَقْبِضَ عَلَى الْمَاءِ وَ آتِیَ الْمَسْجِدَ فَأُصَلِّیَ خَلْفَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ فَفَعَلْتُ ذَلِکَ… .»
در زمان امیرالمؤمنین (ع) سخت بیمار شدم، کم کم حالم بهبودى یافت و روز جمعه اى احساس کردم کمى سبک شده ام. با خود گفتم: بهترین کار این است که امروز غسلى کنم و به مسجد بروم و پشت سر امام (ع) نماز بخوانم، و این کار را کردم.
وقتى که امام (ع) در مسجد جامع کوفه، بر فراز منبر نشست، همان بیمارى من عود کرد، پس از اینکه امام (ع) از مسجد بیرون رفت، پشت سرش راه افتادم،
نگاهى به من کرد، و فرمود: تو را افسرده مى بینم؟ دریافتم که بیمارى؟
و با خود گفتى: کارى بهتر از این نیست که غسلى کنى و براى نماز جمعه در مسجد حاضر شوى و با ما نماز بخوانى؟
و کمى احساس سبکى کردى؟
و وقتى که نماز خواندى و من به منبر رفتم، بیماریت عود کرد؟!.
«رمیله» گوید: به امام (ع) عرض کردم، به خدا سوگند، از داستان من یک حرف کم و زیاد نکردى!
امام علیه السلام فرمود:
« یَا رُمَیْلَةُ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ یَمْرَضُ مَرَضاً إِلَّا مَرِضْنَا لِمَرَضِهِ وَ لَا یَحْزَنُ حَزَناً إِلَّا حَزَنَّا لِحُزْنِهِ وَ لَا دَعَا إِلَّا أَمَّنَّا عَلَى دُعَائِهِ وَ لَا یَسْکُتُ إِلَّا دَعَوْنَا لَه…»
فرمود: اى رمیله هیچ مؤمنى بیمار نمى شود، مگر این که ما هم به خاطر او بیمار مى شویم و اندوهى به او نمى رسد، جز این که ما هم اندوهگین مى شویم و هیچ دعایى نمى کند، مگر این که برایش آمین مى گوییم و هر گاه ساکت باشد، برایش دعا مى کنیم.
رمیله گوید: عرض کردم، این مسأله نسبت به کسانى است که در این شهر با شما ساکن هستند، ولى کسانى که در اطراف جاهاى دور، سکونت دارند، چطور؟
« قَالَ : یَا رُمَیْلَةُ لَیْسَ یَغِیبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا مُؤْمِنَةٌ فِی مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا إِلَّا وَ هُوَ مَعَنَا وَ نَحْنُ مَعَهُ کَذَا.»
فرمود: اى رمیله هیچ مؤمنى در شرق و غرب عالم از نظر ما پنهان نیست، مگر این که او با ماست و ما با اوییم.
منابع : دیلمى، حسن بن محمد(متوفی 841 ق) ،إرشاد القلوب إلى الصواب (للدیلمی) ،ج ٢ فی خبر رمیلة، و أنّهم(ع) یمرضون لمرض شیعتهم و یحزنون لحزنهم ،ص٢٨٢، ناشر: الشریف الرضی ، 1412 ق و منابع دیگر… .