بنابر بیشتر منابع شیعه و سنی، امام حسن(ع) در مدینه و با خوردن زهر به شهادت رسید.[1]بنا بر نقلی معاویه کسی را نزد جعده دختر اشعث بن قیس (همسر امام حسن) فرستاد که من به تو صد هزار درهم می‌دهم و تو را به همسری پسرم، یزید، درخواهم آورد، به شرط آنکه حسن را زهر دهی. جعده امام را مسموم کرد و معاویه پول را به او داد؛[2] ولی او را به همسری یزید در نیاورد. با توجه به شرایط آن دوران که معاویه امام حسن را سدی در برابر ولایتعهدی یزید می‌دید .بنابر برخی اقوال، امام حسن (ع) پیش از شهادت چندین بار مسموم شده بود، اما از مرگ نجات یافته بود.[3] چنانکه در تاریخ یعقوبی آمده، امام حسن در هنگام درگذشت، به برادرش امام حسین (ع) تاکید کرده است که این سومین بار است که او مسموم می‌شود، و در این مسمومیت درخواهدگذشت. به روایت یعقوبی، امام حسن مجتبی همچنین از برادرش خواسته تا او را در کنار پیامبر دفن کند؛ چرا که هیچ کس به اندازه او سزاوار نزدیک بودن به پیامبر نیست. امام دوم شیعیان همچنین به امام حسین (ع) تاکید کرده که اگر مانعی در برابر دفن شدنش در کنار پیامبر باشد، منصرف شود تا خونی از کسی ریخته نشود.[4]تدفین
هنگام آوردن جنازه آن حضرت برای زیارت قبر رسول خدا، مروان به همراه هزار تن از یارانش با سلاح در مراسم حاضر و مانع از زیارت شدند.[5] به روایت ابوالفرج اصفهانی عایشه در این کار همدست آنان بود؛[6] ولی بنا به نقلی دیگر عایشه وقتی اوضاع را چنین دید، برای آنکه کار به جای خطرناکی نرسد، مانع از دفن جنازه امام حسن(ع) در کنار قبر رسول خدا شد.[7] سرانجام امام حسین(ع) جنازه برادر خود را در قبرستان بقیع دفن کرد.

پی‌نوشت:

1. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۰۸ق، ص۸۰-۸۱؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۴، ج۲، ص۱۵
2. المفید، الارشاد، ۱۳۸۰، ج۲، ص۱۵
3. بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۵۵؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۰۸ق، ص۸۱
4. یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۴.
5. بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۶۰
6. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۰۸، ص۸۲
7. بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۷ق، ج۳، ص۶۱