ائمه اهل سنت و علمای بزرگشان مثل احمد بن حنبل و بخاری در کتبشان تصریح به جواز توسل کرده اند که به طور نمونه یک روایت از هر کدام ذکر می شود:
بخاری می نویسد: «حدثنا الحسن بن محمد قال: حدثنا محمد بن عبد الله الانصاری ، قال: حدثنی أبی عبد الله بن مثنی عن ثمامة بن عبد الله بن انس أن عمر بن خطاب کان إذا قحطوا استسقی بالعباس بن عبد المطلب فقال : اللهم إنا کنّا نتوسل إلیک بنبینا فتسقینا و إنا نتوسل إلیک بعمّ نبینا فاسقنا، قال فیسقون. از ثمامه بن انس نقل شده که عمر بن خطاب هر زمان گرفتار قحطی می‌شد، به وسیله عباس بن عبد المطلب از خداوند طلب باران می‌کرد. خلیفه دوم دعا می‌کرد : خدایا ما در زمان رسول خدا، همیشه به ایشان متوسل می‌شدیم و تو برایمان باران می‌فرستادی و سیراب می‌کردی و الآن ما به عموی پیامبر (صلی الله علیه و آله) متوسل می‌شویم؛ پس خدایا برای ما باران بفرست و ما را سیراب کن. راوی می‌گوید، باران هم آمد. ( بخاری، الجامع الصحیح المختصر ج ۳ ص ۱۳۶۰. دار النشر، دار ابن کثیر, الیمامة – بیروت – ۱۴۰۷ – ۱۹۸۷، الطبعة، الثالثة، تحقیق، د. مصطفی دیب البغا)احمد بن حنبل یکی از ائمه اهل سنت نیز روایتی دال بر جواز توسل ذکر کرده و می نویسد:
مردی نابینا خدمت رسول خدا صلی اللّه علیه وآله آمد و عرض کرد: از خدا بخواه مرا بهبود بخشد.
پیامبر صلی اللّه علیه وآله به او فرمود: اگر خواستی دعا می کنم‚ و اگر بخواهی صبر کنی‚ برای تو بهتر است.
عرض کرد: دعا بفرمایید.
پیامبر صلی اللّه علیه وآله به او فرمود: وضو بگیر‚ وضوی نیکو و این دعا را بخوان: اللّهم انی اسئلک و اتوجه الیک بنبیک محمد نبی الرحمه. یا محمد انی توجهت بک الی ربی فی حاجتی لتقضی لی. اللّهم شفعه فی.
پروردگارا! من به وسیله پیامبرت محمد پیامبر رحمت‚ به سوی تو می آیم و از تو درخواست می کنم. ای محمد! من برای درخواست حاجتم از خداوند نزد تو آمدم و تو را وسیله قرار دادم تا خواسته ام برآورده گردد. خداوندا! او را شفیع و وسیله من قرار ده(مسند احمد‚ جلد 4 صفحه 138.)