اگر زمان حضرت ابراهیم که در بین النهرین زندگی میکردند را در نظر بگیریم بله، چرا که بین‌النهرین در آن زمان درست وسط ایران باستان قدیم یعنی تیسفون بوده است زمانی که بابل پایتخت ایران بوده.علت سکونت اجداد پیامبر در سرزمین حجاز این بود که به واسطه مصالحى، خداوند به ابراهیم وحى نمود که فرزند خردسالش «اسماعیل » و مادرش «هاجر» را از فلسطین به نقطه ‌اى در حجاز که بعدها شهر مقدس مکه در آن جا بنا شد، بیاورد و در آن جا ساکن گرداند، و ابراهیم نیز چنین کرد».با پدید آمدن آب زمزم در زیر پاى اسماعیل شیرخوار که به طرز معجزه‌ آسا تحقق یافت، و آگاهى قبیله جرهم از وجود آب در آن نقطه و آمدن بدان جا، اسماعیل در میان قبیله مزبور پرورش یافت، و زبان آن ها یعنى عربى را فرا گرفت.
حضرت اسماعیل در جوانى، با دخترى از عرب اصیل قحطانى از قبیله «جرهم » ازدواج کرد.(2) معد فرزند عدنان چهار پسر به نام هاى: نزار، قضاعه، قنص و ایاد، داشت. قبائل مضر، ربیعه، انمار، خثعم، ثقیف، بجیله، قضاعه، تمیم، مزینه، خزاعه، اسلم، هذیل، طى، کلب، کنانه، خزیمه، و تیره هائى که از اینان منشعب گردیدند، به آنان مى رسند. به اینان عرب مستعرب یا عرب اسماعیلى مى گفتند. قبیله مشهور و محترم «قریش » نیز به آن ها مى‌ پیوستند.
به تقسیم دیگر به موازات ظهور اسلام، عرب سه دسته بودند.
عرب شمال که در نجد و حجاز و اواسط سرزمین عرب یعنى شبه جزیره مى زیستند، و به زبانى که قرآن مجید بر اساس آن نازل گردید، سخن مى گفتند.
دیگر عرب قحطانى مقیم جنوب بودند که در یمن موطن اصلى خود و حضر موت سکونت داشتند، و زبان آن ها لغت سباى یا حمیرى بود.
عرب قحطانى به مرور ایام در حجاز پراکنده شدند که از جمله دو قبیله معروف اوس و خزرج بودند، که در سرزمین یثرب و شهر «مدینه » به سر مى بردند.
دسته دیگر عرب «نبطى » بود که در اصل عرب نبودند، ولى با عرب آمیزش پیدا کردند و در سرزمین آن ها سکونت ورزیدند، و با آنان وصلت نمودند. از این رو، زبان آن ها عربى خالص نبود، بلکه ترکیبى از عربى و غیر عربى بود.