چنانچه خود شما بیان کرده‌اید پیامی مبتذل و مستهجن به قصد ایجاد شبهه بین محبین اهل‌بیت(ع) ، طبیعی است که از دشمنان دین جز هتاکی و توهین و جسارت به مقدسات‌دین بر نمی‌آید حیف وقت و قلم که صرف جواب دادن به این اراجیف و خزعبلات دشمن شود . دراینجا ذکر چند نکته لازم به نظر می‌رسد : * حادثه عاشورا از پیشامدهای شگفت تاریخ است. قهرمانانی اندک شمار در برابر خیل عظیم جنگجویان سفاک و بی‌رحم تا واپسین لحظه حیات و آخرین قطره خون مقاومت کردند و از همه‌چیز در راه محبوب خود گذاشتند. این مقاومت شجاعانه و فداکاری قهرمانانه، از آغازین لحظه‌های پیدایش، در درازای تاریخ و تاکنون، چشم‌ها را خیره کرده و زبان‌ها و قلم‌ها را به‌سوی خود کشیده است. تاریخ‌نگاران و سیره‌ نویسان، از نخستین کسانی بودند که به گزارش این واقعه با بسیاری از رخدادهای پیرامونی و حادثه‌های جزئی آن پرداختند و حتی آن دسته مورخان حکومتی که نان امویان را می‌خوردند، نتوانستند آفتاب دلاوری‌ها، رشادت‌ها و حماسه‌سرایی‌های این تعداد به‌ظاهر اندک و به باطن، با همه انسانیت انسان‌ها برابر را نادیده و یا آن را زیر ابر تیره گیرند، چنانچه هرساله بر پهنای این آفتاب عالمگیر افزوده می‌شود. اگر کسی توانست با دهانش نور خورشید را خاموش کند حتما می‌تواند نور امام‌حسین و یارانش و داستان عاشورا را هم آنطور که می‌خواهد تغییر دهد و تفسیر کند .

* کتاب‌های تاریخ و سیره، چه در میان شیعیان و چه اهل سنت و حتی غیرمسلمانان، واقعه عاشورا را به‌عنوان یک نقطه عطف و یک پیشامد مسلم گزارش کرده و ارکان و وقایع اصلی آن از مشهورات، متواترات و قطعیات تاریخی است، اما تفصیل‌ها و جزئیات آن، مانند هر واقعه تاریخی دیگری با تفاوت‌هایی در نقل‌ها و یا کاستی‌ها و مبالغه‌هایی قابل انتظار همراه بوده است. این در حالی است که با گذشت زمان و دورتر شدن از اصل واقعه، انتظار تغییر و تحریف بیشتر می‌شود. نکته‌ دیگر اینکه به منابع کهن تاریخی و سیره‌ نگاری چنان دقیق و با تفصیل به عاشورا و کربلا پرداخته‌اند که غرض‌ورزی‌ها، اشتباهات و کم‌دقتی‌های همزاد انسان را به‌آسانی نشان می‌دهد.

* مبنای ما در سنجش، اعتبار و سندیت کتاب‌های نوشته‌شده در دوره‌های بعد، همین منابع کهن و مشترکات تاریخی در کنار حفظ معیارهای نقد متون و اسناد تاریخی است. همچنین ازآن‌رو که حادثه عاشورا، یکی از سرخ‌ترین جلوه‌های گل‌فام امامت شیعه است، گزارش‌ها و مآخذ پیرامون عاشورا را باید با سنجه عصمت امام (ع) نیز سنجید و سیره رفتاری امامت شیعه را بر آنچه به آنان نسبت می‌دهند، حاکم کرد.
* کتاب‌ها و منابعی که گزارش‌های خود را نقادی نکرده و آن‌ها را با منابع اصلی تاریخ برابر ننموده و یا به تعارض آن‌ها با سیره و کرامت و شخصیت امام حسین (ع) و یارانش توجه نکرده‌اند، دچار ضعف گشته و از گردونه اعتبار و نقل و استناد خارج می‌شوند. هراندازه تعداد این گزارش‌های بدون اصل و سند و یا نامتجانس با شخصیت کرامتمندانه و عزتمندانه عاشوراییان در کتابی بیشتر باشد، بر ضعف آن افزوده می‌شود و هراندازه این گزارش‌ها کمتر، کتاب از اعتبار بیشتر بهره‌مند می‌گردد
لازم به ذکر است که در داستان حوادث کربلا فقط منابع تاریخی ملاک بیان حوادث نیستند بلکه روایات و احادیثی که از معصومین به دست ما رسیده که شاهدان صحنه و اسرای روز واقعه مثل امام سجاد و فرزندشان امام باقر(ع) که کودکی 4ساله بودند و درکربلا حضور داشتند ویاحضرت زینب (س) و دختران امام حسین (ع) بیان کردند ودر کتب روایی تشیع به ما رسیده لذا خیلی از این شبهات از مبنا و اساس کذب محض و نادرست است.
بهتر است به منابع متقن و معتبر در شناخت جایگاه امام و معصوم و فلسفه قیام عاشورا مراجعه شود تا خیلی از شبهات مبنایی حل شود . واز گزند انحرافات فکری در امان بمانید.
درخصوص تاریخ طبری همین بس به رغم اینکه از منابع کهن تاریخی به حساب می‌آید و حاوی مطالب مفید و ارزشمندی هم هست، ولی از کتاب‌های معتبر به حساب نمی‌آید، زیرا در بیشتر سند مسایل و وقایع تاریخی سیف بن عمر قرار دارد که خود طبری نیز به او اعتماد نداشته است.
برخی سیف بن عمر را متهم به زنادقه نموده و گزارش‌های وی را فاقد ارزش دانسته‌اند. جلد اول تاریخ طبری که تاریخ جهان آفرینش تا مبعث است، پر از اخبار اسرائیلی است. درست همان طور که در تفسیر طبری نیز اسرائیلیات فراوان وجود دارد