فتاح القلوب

در شب یازدهم رجب 1388 ه ق مطابق 12/7/1347 ه ق، بر اثر مراقبت و حضور ، التهاب و اضطراب شدیدی داشتم و با برنامه عملی جناب استاد علاّمه طباطبائی رضوان الله علیه روزگار می گذراندم. تا قریب یک ساعت به اذان صبح که به ذکر کلمه طیبه لا اله الاّ الله اشتغال داشتم . دیدم سرتاسر حقیقت و همه ذرّات مملکت وجودم با من در این فکر شریف همراه اند و سرگرم به گفتن لا اله الاّ الله اند . نا گهان به فضل الهی جذبه ای دست داد که بسیار ابتهاج به من روی آورد. مثل این که تند بادی سخت وزیدن گیرد. آن چنان صدایی پی در پی بدون هیچ مکث و تراخی بر من احاطه کرد و سیری سریع پیش آمدکه هزار بار از سرعت سیر جت سریع السّیر در فضا فزون تر بود و رنگ عالم را بدان گونه که دیده ام از تعبیر آن ناتوانم. عجب این که در آن اثنا گفتم : چه خوش است که به دنیا بر نگردم، وقتی این معنا در دلم خطور کرد به یاد عائله افتادم که آنها سرپرست می خواهند، بازگفتم : آنها خودشان صاحب دارند، به من چه ، تا چیزی نگذشت که از آن حال شیرین باز آمدم و خودم را در آنجا که نشسته بودم دیدم.

انّ الله سبحانه فتّاح القلوب منَاح الغیوب.

واقعه 3 از کتاب (انسان در عرف عرفان) علاّمه حسن زاده آملی