. «الْحَمْدُ لِلَّهِ کَمَا هُوَ أَهْلُهُ» یعنی حمد( کل الحمد و آنچه که به نام حمد است) مخصوص خداوند است، آنطور که خدا اهلیت برای حمد دارد( آنطور که خداوند شایسته حمد است)، که عجز و ناتوانی ما را می رساند.در روایت امام صادق(ع) فرمود: اگر کسی با این جمله خدا را حمد و ستایش کند، یعنی ملائکه آسمان مشغول نوشتن ثواب این جمله می‌شوند، هرچه می‌نویسند می‌بینند، نمی‌توانند. یعنی از پس آن برنمی‌آیند. «شَغَلَ کُتَّابَ السَّمَاء» (وسایل‌الشیعه/ج7/ص173) نویسنده‌های آسمان که میلیون میلیون هستند، مشغول نوشتن می‌شوند، نمی‌توانند. آنوقت به خدا می‌گویند: خدایا ما عاجز هستیم. چه کنیم؟ ما هرچه می‌نویسیم می‌بینیم باز هم حقش ادا نشده است. چون ما حمد را مطابق اهلیت خدا ارائه می‌دهیم. ثوابش هم بی‌نهایت می‌شود. خدای متعال می‌فرماید: «اکْتُبُوهَا کَمَا قَالَهَا عَبْدِی وَ عَلَیَّ ثَوَابُهَا» شما نمی‌توانی ثواب این جمله را بنویسید، عین همین جمله را در پرونده عمل او بنویسید، ثوابش با من است.