حکمت گریه بر اباعبدالله (ع) تنها به جهت قربانى شدن، مظلومیت و به اسارت درآمدن خانواده ایشان نبود؛ تا گفته شود که آن حضرت با شهادت خویش به مقامات عالی رسیده اند و دیگر اشک ریختن براى او چه معنا دارد؟ گرچه حتّی اگر حتّی هیچ حکمت دیگری هم نداشت باز گریه بر او سزاوار بود. ائمه(ع) حقیقتاً برای آن بزرگوار می گریستند؛ و گریه ی آنها گریه عشق است؛ سوز دل است. لازمه ی انسانیّت آنهاست. شرط عاشقی است. امّا در ضمن همین گریه ی عاشقانه و فطری، اهدافی سیاسی و اجتماعی و تربیتی و … نیز وجود دارد. لذا آن بزرگواران برای آنهایی هم که چنین عشقی را نمی فهمند تا ناخودآگاه اشک بریزند، توصیه می کنند که گریه کنید! به امید ثواب هم شده گریه کنید! امّا چرا این همه توصیه؟به خاطر فواید فروانی که در این گریه وجود دارد؛ که به پاره ای از آنها اشاره می شود.1ـ در روانشانسی ثابت شده که اگر کسی رفتار ناشی از یک حالت روحی را تقلید کند، آن حالت روحی در او نیز نمودار می شود. مثلاً کسی که خوشحال است با حالت خاصّی می خندد. حال اگر شخصی غیر خوشحال دقیقاً با همان حالت شروع به خندیدن کند، حقیقتاً حالت خوشحالی در وجود او نمودار می شود. این اصل روانشناختی را اهل بیت(ع) نیز بیان داشته اند. امیر مومنان(ع) طبق همین اصل فرمودند: « إِنْ لَمْ تَکُنْ حَلِیماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَکَ أَنْ یَکُونَ مِنْهُم ــــ اگر بردبار نیستى، خود را به بردبارى بزن ( مثل افراد بردبار رفتار کن) ! زیرا کم تّفاق می افتد که کسى خود را شبیه گروهی کند و از آنان نگردد » (نهج البلاغة،حکمت203).گفتیم که عشق به امام حسین(ع) شخص عاشق را از درون وا می دارد که بر مظلومیّت معشوق خود بگرید. گریه ای که دست خود شخص نیست؛ گریه ای که به صورت خودکار از دل عاشق می جوشد. حال اگر کسی که عاشق امام حسین(ع) نیست، مثل عاشقان آن حضرت گریه نماید؛ و از گریه ی انها تقلید کند، کم کم او نیز آن حالت عاشقی و شیدایی نسبت به امام حسین(ع) را تجربه خواهد نمود. و غرض اهل بیت(ع) از این همه توصیه آن است که این حالت در شیعیان پدیدار گردد. چرا که فواید فروانی در این حالت عاشقانه است.2ـ وقتی کسی این حالت عاشقانه را در خود زنده نمود پیوند عمیق عاطفى میان او و الگوى راستین هدایت و مبارزه با ظلم و ذلّت ناپذیری پدیدار خواهد شد. در نتیجه او نیز چنین روحیّه ای را پیدا خواهد نمود. 3ـ این گریه ها در صحنه ی جمعی، نوعی اعلام وفادارى نسبت به رهبران و پیشوایان دینى و مکتبی نیز هست. لذا مومنان شیعه در هر زمانی با نام امام حسین(ع) با رهبر دینی خود اعلام وفاداری می کنند؛ که نمونه اش را در انقلاب اسلامی دیدیم و می بینیم؛ که واضحترین نمودش در دفاع مقدّس بود. 4ـ در این مراسمات و گریه ها، تاریخ کربلا نیز به عنوان نماد ذلّت ناپذیری و ظلم ستیزی زنده می ماند. و عاقلان دانند که نمادها چه نقش عظیمی در اشاعه ی یک فرهنگ دارند. لذا ملاحظه می کنید که غربی ها با چه حجم عظیمی از نمادها استفاده می کنند برای اشاعه ی فرهنگ خودشان. دقیقاً به همین سبب هم بود که در طول تاریخ، حکّام ظالم، سعی داشتند قبر امام حسین(ع) را محو سازند. چون متوجّه شده بودند که کربلا و عاشورا تبدیل شده است به نماد مبارزه با ظلم؛ آن هم از نوع مبارزه ی شهادت طلبانه که ستمگران عالم هیچ راه مقابله ای برای آن ندارند. چون راه سرکوب مردم، ترساندن آنها از مرگ است؛ امّا با کسی که شعار می دهد یا پیروز می شویم یا شهید، چه می توان کرد؟ لذا جبّاران زمان بارها قبر شریف آن حضرت را شخم زدند و در آن گندم کاشتند؛ ولی مردم آن گندم ها را به تبرّک بردند. پس چاره را در آن دیدند که بخشی از فرات را به سمت کربلا باز کنند تا قبر شریف زیر آب رود. مردم آمدند و آب آن منطقه را به تبرّک بردند. امروز هم ملاحظه می کنید که مذهب دست ساز انگلیس، یعنی وهّابیّت، دقیقاً همان شیوه را در پیش گرفته و می خواهد این نمادها را نابود سازد. لذا یا به حرمهای شریف حمله می کنند یا به مجالس عزاداری. بارها اسرائیلی ها هم گفته اند که قوّت و قدرت شیعه در سه چیز است. در یادآوری جریان کربلا، در فرهنگ مهدویّت و انتظار و در تبعیّت از فقهای زمان شناس.