«وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیُوبِهِنَّ»نور (24)، آیه 31.؛
«و زینت خود را جز آن مقدار که نمایان است، آشکار نکنند و [ اطراف ]روسرى هاى خود را بر سینه خود افکنند [ تا گردن و سینه با آن پوشانده شود]».
«حجاب»، در لغت به معناى پرده، حاجب و پنهان کردن است و در اصطلاح «پنهان کردن زن خود را از دید مرد بیگانه است». آنچه دین اسلام بر زنان لازم دانسته، همان پوشش است که در متون دینى و در کلام فقیهان، از آن به ستر، پوشش، ساتر و پوشاننده تعبیر شده است.
حجاب و پوشش پیش از اسلام، در میان برخى از ملّت ها – از جمله ایران باستان و قوم یهود و شاید در هند – مطرح و از آنچه که در قانون اسلام آمده، سخت تر بوده است.مطهرى، مرتضى، مسأله حجاب، ص 21. این دستور در دین اسلام، حدود سال هاى چهارم و پنجم تشریع گردیده است.باید توجه داشت که هر چند سال نزول آیات حجاب و پوشش، در کتب تفسیر و تاریخ ثبت نشده است؛ ولى با توجه به اینکه از یک سو این آیات در سورهاى احزاب و نور آمده و سوره احزاب از نظر ترتیب نزول پیش از سوره نور و بعد از سوره آل عمران قرار دارد و از سوى دیگر طبق نقل تفسیر نمونه سوره آل عمران در بین سالهاى دوم و سوم نازل گردیده است، مى توان به خوبى حدس زد که سوره احزاب در سال هاى چهارم و پنجم نازل گردیده است.
بنابر این آیه حجاب در این سال ها تشریع گردیده است. (محتواى این سوره نیز مؤید این مسأله
مى باشد).
حجاب، یکى از احکام ضرورى اسلام به شمار مى آید و شیعه و سنى بر آن، اتفاق نظر دارند.
خداوند متعال در این باره سه آیه نور (24)، آیه 31 و احزاب (33)، آیه 59 و 33. در شهر
مدینه، نازل کرده و در دو مورد آن، به مسأله پوشش بانوان اشاره کرده است.نور (24)، آیه
31 و احزاب (33)، آیه 59. علاوه بر این، احادیث بسیارى درباره اهمیت و چگونگى حجاب نقل
شده است. حضرت على علیه السلام مى فرماید: «پوشیدگى زن به حالش، بهتر است و زیبایى اش
را پایدارتر مى سازد».«صِیانَةُ الْمَرأَةِ اَنْعَمُ لِحالِها وَ اَدْوَمُ لِجَمالِها»: مستدرک الوسائل، ج 14،
باب 70.
پوشش براى زن دو هدف و فلسفه اساسى دارد:
1. مصونیت زن، در برابر طمع ورزى هاى هوس بازان.
2. پیشگیرى از تحریکات شهوانى و تأمین سلامت و بهداشت جامعه.احزاب (33)، آیه 59.
در زمینه حجاب و پوشش، توجه به چند نکته بایسته است:

یکم.

زن باید بدن و زیور آلات و آرایش خود و هر آنچه را که نزد عرف زینت محسوب
مى شود، در برابر مرد نامحرم بپوشاند و تنها دست و صورت از آن استثنا شده است.

دوم.

هر چند دین اسلام نسبت به نوع و رنگ و حتى دوخت لباس، تأکید چندانى ندارد و
تنها به اصل پوشش اعم از چادر، مانتو و مانند آن – تکیه کرده است ؛ ولى روشن است که
لباس نباید تنگ، محرّک، نازک، بدن نما و باعث جلب توجّه گردد. از این رو چادر برترین پوشش
به شمار مى آید. از مواردى که مشکى بودن آن مکروه نیست؛ بلکه نشانه وقار و متانت است،
چادر و عبا مى باشد که در روایات به آن اشاره شده است.

سوم.

پرهیز از نرمش در سخن که باعث طمع نامحرم شود و متانت در راه رفتن و
استفاده نکردن از کفش هایى که باعث توجه نامحرم مى گردد، بخشى از حجاب زن را تشکیل
مى دهد.

چهارم.

گرچه پوشش کامل براى مرد واجب نیست ؛ ولى نگاه زن به بدن او حرام است.
همان گونه که پوشش صورت و دست ها تا مچ بر زن، واجب نیست؛ ولى نگاه مرد به آن از روى
شهوت حرام است.