واقعیت این است که خیلی از نشانه های ظهور محقق شده و تنها بخش کوچکی از آنها باقی مانده است. از این واقعیت درمی یابیم که علایم ظهور برای سرگرمی و رمالی و طالع بینی و پیشگویی و… نیست بلکه اینها صرفا یک سری حوادث و رویدادهایی هستند که در طول زمان روی می دهند و نشانگر نزدیک شدن و تحقق یک امر دیگر (ظهور) هستند. پس آنچه برای ما باید اهمیت یابد ، شناخت ابعاد و امکان تحقق اراده الهی و اذن او به ظهور امام زمان است. نشانه ها ، صرفا یک نشانه هستند ! نه اینکه صبح تا شب درباره آنها صحبت کنیم و منتظر تحقق آنها باشیم.

کعبه یک سنگ نشانی است که ره گم نشود

حاجی احرام دگر بند ببین یار کجاست!؟

متاسفانه ما اصل بحث های ظهور را رها کرده و به فروع و مسائل حاشیه ای پرداخته ایم!اصل بحث مهدویت اراده الهی بر تشکیل حکومت جهانی صالحان برای تحقق عدالت و معنویت و عبودیت در جهان است. نقطه اوج آن هم ظهور امام زمان است. پس باید به سمت این حرکت کنیم که اذن و اراده الهی کی و چگونه و در چه شرایطی متوجه ظهور می شود و آیا ما هم می توانیم کاری در این زمینه انجام دهیم یا نه؟!

پایین ترین حد این نگاه این است که خداوند چه اراده ای درباره منتظران این امر دارد و از آنان چه می خواهد؟؟ در واقع در سطوح پایین تر این مساله مطرح است که افراد چگونه می توانند از مزایای نسبی ظهور برخوردار شوند؟ به عبارت ساده تر آیا می توان ظهور را در دل و جان خود هم مشاهده کرد و امام غایب را در آن حاکم نمود؟ پاسخ روشن است که بلی ؛ منتظر در هیچ حالی از ظهور دور نیست. اگر نتواند حکومت جهانی را در سطح وسیع تر درک کند ، می تواند حکومت مهدوی در دل و جان و خانواده و جامعه خود مشاهده کند. در این صورت است که ظهور در بیرون هم رخ می دهد. چون عده زیادی از صالحان و مستضعفان و حق طلبان عالم ، سنخیت و لیاقت و نیاز خود را نسبت به ظهور واقعی امام زمان نشان داده اند. در اینجاست که می توان امیدوار بود اراده و اذن الهی هم به ظهور قرار گیرد. البته نمی توان شاخص و معیار کمی برای این در نظر گرفت. فقط می توان امیدوار بود ؛ یک امید واقعی… .

رحیم کارگر

آینده نگاری ایران

@iranianforesight