مدتی است که مانند گذشته نمی‌توانم با اهل بیت علیه السلام ارتباط برقرار کنم علت آن هم یک سری احادیثی است که می‌شنوم و با واقعیت جامعه و خانواده‌های امروزی نمی توانم جمع کنم و دچار افسردگی و عذاب وجدان شده‌ام و احساس می‌کنم دائماً دچار فعل حرام می‌شوم. مثلاً حضرت زهرا (س) :«خیر زن در آن است که نه او مردى را ببیند و نه مردى او را ببیند» .حضرت علی‌علیه‌السلام: خطر بیرون رفتن زنان از خانه همانند خطر وارد شدن افراد غیرمطمئن است بر آنها، و اگر بتوانى کارى کنى که آنان جز تو را نشناسند و با مردان دیگر تماس پیدا نکنند چنین کن.»سعیده و منة دو خواهر محمد ابن ابى عمیر گویند نزد حضرت صادق علیه السلام رفته و پرسیدیم آیا زن مى تواند به برادرش سر بزند و از او عیادت کند، حضرت فرمود آرى ، پرسیدیم آیا مى تواند به برادرش دست بدهد، حضرت فرمود: به واسطه لباس (دستهایشان به هم نخورد) یکى از آنها گفت : خواهرم نزد برادرانش مى رود، حضرت فرمود: وقتى پیش بردارت مى روى لباس رنگارنگ نپوش .وقتی اسلام این همه نسبت به زن سخت‌گیری می‌کند، آن‌ هم راجع به روابط خواهر و برادر که محرم هستند، پس نسبت به نامحرم‌های فامیل سخت‌گیری بیشتر است. با توجه به اینکه منزل‌های مسکونی آنقدر کوچک است که نمی‌شود محرم و نامحرم را از هم جدا کرد یا بعضی از نزدیکان مراعات حجاب و پوشش اسلامی را به طور کامل نمی‌کنند.راهنمایی کنید در جامعه کنونی که رعایت این موارد موجب قطع ارتباطات خانوادگی و فامیلی می‌شود، چه کنم.

نگاه اسلام به زن نگاه خانواده محور است و در نظام خانواده زن نقش اساسی دارد. تربیت اولاد و مسایل مربوط به خانه مربوط به زن ومسایل مربوط به بیرون خانه بر عهده مرد است و تا وقتی ضرورت های فردی و اجتماعی ایجاب نمی کند وظیفه زن حراست از نظام خانواده در سنگر خانه است و این قبیل روایات نیز در همین راستا می باشد. به تعبیر دیگر هدف این گونه روایات تاکید بر حفظ حریم زن و مرد و محرم و نا محرم تا حد ممکن و جلوگیری و پیشگیری از بروز آثار نامطلوب فردی و اجتماعی و معنوی حاصل از تداخل و آمیختگی زن و مرد است. در مجموع دیدگاه اسلام و امیر المؤمنین علیه السلام آنست که تا سر حد امکان زن نباید با مرد دیگری غیر از همسرش آشنائی داشته باشد و رفت و آمد مردان غیر مطمئن به خانه هم تا سر حد امکان باید متوقف شود. رفت وآمد و ارتباط کلامی مضّر به سلامت فکر است، مگر در حد ضرورت و با رعایت شرائط، یعنی گفتگوی متین و خالی از شائبه امیال نفسانی. بدیهی است که اگر گفتگوها ولو عادی ادامه پیدا کند، خلجانهای نفسانی شروع می شود ولغزش را درپی دارد.بنابر این حضورزن در جامعه برای بر آوردن نیازهای ضروری با رعایت شرائط در بر خوردها ،می تواند راه حل درستی باشد که هم به امور خود برسد وهم رعایت حدود الهی را کرده باشد.عالی ترین حجاب همان است که در رساله های عملیه ذکر شده است.اگر بیش از حد خود را مقیّد کنید در دراز مدت نمی توانید ادامه دهید وسبب می شود همان حد ناقص را هم کنار بگذارید.در هر صورت هر چه مواظب دین وحدود الهی باشید ،خوب است ،ولی به مردم متدیّن واقعی وخانواده آنها نگاه کنید همان مقدار را رعایت کنید امید است رضایت خدا حاصل شود.در حد امکان رعایت کنید وبرخورد با نا محرمان از فامیل را محدود به تعارفات معمولی ومتین نمائید ،ضمن رعایت پوشش مناسب،این به نفع همه است وکار شاق ومشکل نیست .ممکن است در این حدیث اشاره به زنانی باشد که مسؤولیت خاصّی در جوامع نداشتند. لذا خود فاطمه زهرا(س) هم، زمانی که احساس مسؤولیت فرمودند، هم به مسجد رفتند برای خطبه خواندن و هم برای کمک کردن به پدر بزرگوارشان – هنگامی که پیشانیشان شکسته بود به میدان جنگ احد رفتند؛ و دختران حضرت فاطمه زهرا(س) هم در مواقع مختلف اقدام به خواندن خطبه کردند، در کربلا، در کوفه، در شام، در مدینه. مجموع این ها نشان می دهد، وقتی زنان مسؤولیتی بر عهده گرفتند، می توانند در صحنه اجتماع ظاهر شوند؛ منتها با رعایت تمام جهات شرعی در اجتماع. (پاسخ از آیت الله مکارم شیرازی)
در ارتباط با سئوال و روایت نقل شده از فاطمه زهرا(س)، نکاتی چند بعرض می رسد:
الف) این روایت در بر دارنده یک حکم شرعی قطعی نیست، و در بیان یک حکم کلی استثناءناپذیر نمی باشد. بسیاری از روایات شبیه روایت فوق (ذکر شده) وجود دارد که شاید در نگاه اول ظاهری مطلق و کلی دارند ولی با توجه به روایات و مستندات دیگر، حکم تخصیص خورده و یا مقید به قیودی می شود که یک بحث تفصیلی است.
ب) فرمایش حضرت زهرای مرضیه(س) در روایت ذکر شده، به معنای الزام و وجوب نیست، بعبارت دیگر، در عین حال که خروج زن از منزل و حضور او در صحنه اجتماع با رعایت موازین و حدود شرعی جایز شمرده شده است، اما در مواقع غیر ضروری برای زنان بهتر آن است که از اختلاط با مردان اجتناب کنند. و این امر منافاتی با حضور علمی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی زنان (با حفظ شئونات و موازین اسلامی) ندارد. کما اینکه حضرت زهرا(س) خود به جبهه جنگ می رفتند و در غزوه های متعددی همراه با پیامبر(ص) شرکت می کردند و در دفاع از ولایت حضور فعال داشتند و حتی سخنرانی نمودند تا جایی که در همین راه به شهادت رسیدند.
ج) بعضی از قیود و محدودیتهایی که در احکام و روایات در مورد زنان وارد شده است به منظور پاسداشت حریم عفاف و سلامت جامعه و از همه مهمتر حفظ کرامت و شخصیت واقعی زن متناسب با رسالت همسری و مادری می باشد. و تجربه جهان غرب در آزادیهای نامحدود برای ارتباط زنان و مردان در جامعه (به اعتراف اندیشمندان جامعه غرب) تجربه بسیار تلخی است که زمینه انحطاط خانواده و بدنبال آن سقوط جامعه در منجلاب شهوات را فراهم نمود، که از این رهگذر بیشترین ضرر و زیان نسیب زنان جامعه شد و در نتیجه کرامت و شخصیت زن به پایین ترین حد خود تنزل نمود.