دوست گرامی از اعتماد و ارتباط مجدد شما با این مجموعه سپاسگزاریم.
در مورد اینکه موضوع بیماریتان را چه موقع باید مطرح کنید نکات زیر تقدیمتان می شود:
– از نظر شرعی، به فتوای حضرت آیت الله خامنه ای، نیازی نیست بیماری پیش از عقد گفته شود. مگر اینکه از شما سوال شود که آیا سالم هستید یا نه، که در این صورت موظف هستید حقیقت را بیان کنید. اما اگر در این حالت شما به جای گفتن حقیقت بگویید که سالم هستید و یا اینکه خودتان بدون سوال کردن طرف مقابلتان اعلام کنید که در سلامتی کامل به سر می برید (که این خلاف واقع است) در هر دو صورت گفته شده، تدلیس صورت می گیرد که یعنی نمایاندن چیزی خلاف واقع به طرف مقابل در امر ازدواج، و حکم خاص خود را دارد. البته این نگفتن بیماری، مسلماً مربوط به بیماری های مسری مانند ایدز نیست.
– مطلب گفته شده از لحاظ شرعی بود. اما اخلاقاً اگر فردی بعد از ازدواج بفهمد که همسرش بیماری داشته و او متوجه نشده است، ممکن است احساس غبن به او دست دهد و فکر کند که سرش کلاه رفته و نسبت به زندگی دلسرد شود و مشکلات عدیده ای در زندگی پیش بیاورد. پس بهتر است پیش از ازدواج درباره چنین مسائلی صحبت شود.
– در صورت بیان مسأله، زمان گفتن بیماری های حادی که در زندگی آینده تأثیرگذار است، پایان جلسه دوم خواستگاری است، نه قبل از آن. چرا که این امر، مسأله خصوصی زندگی شماست و نباید در هنگام تماس تلفنی و یا در جلسه اول خواستگاری که هنوز هیچ شناختی از طرف مقابل ندارید بیان شود؛ در این مرحله دو طرف هنوز برای هم غریبه هستند؛ بنابراین این موضوع را در همان ابتدا به هیچ وجه مطرح نکنید. شاید در جلسه خواستگاری، طرف مقابل بعد از دیدن شما و صحبت با شما آنقدر مجذوب کمالات شما شود که مشکلات جسمانی شما به نظرش عیب بزرگی نیاید، و گفتن این مسئله در همان ابتدا شانس ازدواج موفق شما را بسیار محدود میکند و لزومی هم ندارد شما مسئله خصوصی زندگیتان را با هر کسی درمیان بگذارید.
بعد از جلسه دوم هم زمان طرح آن نیست، چرا که ممکن است علقه ای بین طرفین ایجاد شده باشد و تصمیم گیری مشکل شود. اما در پایان جلسه دوم خواستگاری که طرفین شناخت اجمالی از هم پیدا کرده اند و تصمیم به ادامه یا قطع جلسات خواستگاری می گیرند و از طرفی هنوز دلبستگی خاصی بین آنها پدید نیامده است، زمان خوبی برای مطرح کردن این قضیه است.
لذا اگر در مجلس خواستگاری و در طی صحبتها احساس کردید که طرف مقابل، مورد قابل قبول و مناسبی است در پایان جلسه دوم به طور کامل و به دور از ابهام در مورد بیماری، ناتوانایی های آن و روش درمانش برای طرف مقابلتان توضیح دهید. در بیان آن هم دقت کنید که طوری نگویید که تصور کنند یک اتفاق وحشتناک را تعریف می‌کنید، بلکه با خونسردی در مورد مسئله صحبت کنید گویی موضوعی عادی را تعریف می کنید، مثلا قبل از اینکه اسم بیماری صرع را ببرید بگویید یک بیماری کنترل شده دارید که به هیچ یک از فعالیتهای شما در زندگی حال و آینده تان آسیبی نمی رساند و می توانید مانند افراد سالم زندگی کنید. هنگام گفتن هم، شما بگویید (نه خانواده‌تان) و به خود آقا پسر بگویید (نه خانواده‌اش) زیرا مسایل جزئی را به پسر می گوییم و اگر خود پسر صلاح دانست به خانواده اش می گوید. بعد از بیان مسئله نیز بهتر است با معرفی پزشک خود از ایشان بخواهید هر گونه سؤالی که دارند از پزشک معالجتان بپرسند.
اگر هم در آخر جلسه به این مطلب رسیدید که طرف به درد شما نمی خورد، دیگر لازم نیست بیماری را بگویید چون نمی خواهید با او ازدواج کنید و این مسئله خصوصی زندگی شما است.
دوست ارجمند از گفتن بیماری و مشکلی که خواستگاریتان را به هم می زند، ابا نداشته باشید، چون در غیر این صورت خانه را در زمین سستی بنا کرده اید. عیبی که امکان دارد گفتن آن یک خواستگاری را به هم بزند، نگفتن آن یک زندگی را به هم خواهد زد.
موفق باشید.