نصح یعنی خیرخواهی به معنی خلوص، چون نصح در لغت عرب در مقابل غش است. وقتی که در یک جنسی، در یک کالایی از غیر خودش قاطی کنند، اصطلاحاً می گویند غشّ داخلش کرده اند. نصح که در مقابل غش است، یعنی سخن باید خلوص داشته باشد، یعنی از کمال خیرخواهی طرف و از سوز دل برخاسته باشد. آن کسی می تواند داعی الی الله و مبلّغ پیام خدا باشد که سخنش نصح باشد، یعنی هیچ انگیزه ای جز خیر و مصلحت مردم نداشته باشد، سخنش از سوز دل برخیزد که: «اِنَّ الْکَلامَ اِذا خَرَجَ مِنَ الْقَلْبِ دَخَلَ فِی الْقَلْبِ وَاِذا خَرَجَ مِنَ اللِّسانِ لَمْ یَتَجاوَرِ الاَذانَ» سخن کز جان برون آید نشیند لاجرم بر دل، و سخنی که فقط از زبان بیرون بیاید و دل از آن بی خبر باشد، از گوشهای مردم تجاوز نمی کند. (این سخنها در ابلاغ پیام الهی هست ولی در ابلاغ پیامهای دیگر مطرح نیست.) پی در پی پیغمبران می گویند: «وَ اَنْصَحُ لَکُمْ» ؛اعراف/62؛ «اَنَا لَکُمْ ناصِحُ»؛ (اعراف / 68)؛ «اِنّی لَکُما لَمِنَ النّاصِحینَ»اعراف/21
مجموعه آثار شهید مطهری ج14 ـ سیری در سیره نبوی صفحه149 الی 150.