در قرآن کریم آمده که در تمام امور به غیر از مواردی باید از پدر و مادر اطاعت کرد. حکم رفتارهایی که ما به طور عادی در زندگی خانوادگی با پدر و مادر خود رفتار می کنیم، گاهی به حرف های آنان اهمیت نمی دهیم و حتی گاهی از آنها عصبانی می شویم چه؟ آیا این گونه کارها هم باعث نارضایتی آنان از ما می شود؟ یعنی ما را آق می کنند؟

اطاعت از پدر و مادر و احترام به آنها تا جایی لازم است که مغایر احکام واجب یا حرام الهی نباشد. لذا اگر پدر و مادر انجام عمل حرام و یا ترک فعل واجبی مانند نماز و روزه را از فرزند خواهان باشند نباید از آنها پیروی نماید. اما در سایر موارد اعم از کارهای مباح و یا مستحب و مکروه بلکه واجبات کفایی (یعنی واجباتی که بر همه انجام آن واجب است مگر اینکه عده ای به این کار اقدام کنند که در این صورت از گردن بقیه ساقط می گردد قدر مسلم از وجوب اطاعت امر و نهی والدین، مواردی است که مخالفت با آنها موجب اذیت و ناراحتی آنها گردد و خاطر آنها آزرده و قلبشان شکسته شود، در این صورت مخالفت با ایشان حرام و گناه کبیره است. چون مصداق عاق والدین است، بنابراین تنها در صورتی که بی توجهی به حرف آنها باعث آزار و اذیت آن ها شود، این عمل شرعا درست نیست، ولی اگر نه باعث اذیت نمی شود، حرام شرعی نیست اگر چه از نظر اخلاقی احترام به گفته آنها خوب و موجب رضایت الهی است. مثلا هر گاه فرزند بخواهد به سفر غیر واجبی برود و والدین در اثر ترس از آسیب دیدن او یا در اثر طاقت دوری او را نداشتن، او را از این سفر نهی کنند به گونه ای که مخالفت با آنها، موجب ناراحتی و آزردگی آنها گردد، در این صورت این سفر حرام و معصیت است. پس به طور خلاصه هر موردی که مخالفت پدر و مادر سبب اذیت و خشم آنها گردد حرام است مگر آن که اطاعت آنها فرزند را به سختی و حرج بیندازد و یا موجب ضرر فوق العاده دینی یا دنیوی گردد مثل این که فرزند را از ازدواج منع کنند در حالی که فرزند نیازمند ازدواج است و یا فرزند را امر به طلاق همسرش کنند و این مستلزم خسارت سنگین فرزند است، در این گونه موارد اطاعت آنها واجب نیست. ولی به طور کلی در غیر این موارد تا ممکن است باید اوامر ایشان را اطاعت کرد و از مخالفت با آنها پرهیز نمود خصوصا در مواردی که والدین به مصلحت اولاد، امر و نهی می کنند.(رجوع کنید به گناهان کبیره، شهید دستغیب، ج 1، حقوق والدین). نکتة دیگری که باید توجه کرد این است که از جدال و مراء با والدین باید پرهیز کرد، از عصبی کردن آنها باید اجتناب نمود، اشتباهات آنها را باید نادیده گرفت و اگر اشتباه خیلی فاحش است، باید خیلی مؤدبانه به آنها تذکر داد. آن هم در شرایطی که حالت عادی دارند نه در زمان عصبانیت. در هر حال احترام به والدین واجب است ولو آنها کافر باشند در بعضی موارد که اختلاف نظر یا اختلاف سلیقه بین فرزند و والدین هست باید از واسطه استفاده کرد یعنی از طریق افراد بزرگ تر فامیل و کسانی که مورد احترام والدین هستند، خواسته های خود را مطرح کرد و از درگیر شدن با آنها جداً اجتناب نمود.