قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
به طور کلی نفرین نمودن نسبت به دوستان و اطرافیان کار پسندیده ای نیست. انبیاء و اولیای الهی جز در موارد نادری که مجبور می شدند، قوم خویش را نفرین نمی نمودند. ایشان در اغلب موارد حتی نسبت به کسانی که به ایشان ستم روا می داشتند و از پذیرش هدایت روی بر می تافتند، دعا می نمودند و از خدای متعال برای آنها هدایت و مغفرت می خواستند.
نفرین در حقیقت نوعی انتقام گیری از کسی است که ستمی از او به ما رسیده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غضب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنین و نزدیکان ترجیح داده شده است. در عفو لذتی است که در انتقام نیست، همان گونه که رحمت الهی بر غضبش سبقت دارد (سبقت رحمتی غضبی).
البته نفرین نوعی دعا است ولی دعا برای دور شدن کسی از خیر و رحمت و سعادت است و اگر شرایط دعا در آن جمع باشد و نفرین به جا و به مورد باشد این دعا نیز با خواست خداوند اجابت می گردد. در قرآن کریم نیز نمونه هایی از نفرین انبیا(ع) وجود دارد که مورد اجابت خداوند قرار گرفته است مثل نفرین حضرت نوح(ع) در مورد کفار و مشرکان: «و قال نوح رب لاتذر علی الارض من الکافرین دیارا * انک ان تذرهم یضلوا عبادک و لایلدوا الا فاجرا کفارا؛ پروردگارا! بر روی زمین هیچ کافری باقی مگذار چون اگر آنها در زمین باقی بمانند بندگانت را گمراه می سازند و از آنها تنها فرزندانی گنهکار و کافر به وجود می آید» (نوح، آیه 26 و 27).
البته این در هنگامی بود که نوح(ع) حجت را کاملا بر آنها تمام کرده بود و آن کافران با گستاخی و لجاجت در برابر حق ایستادگی می کردند و باعث گمراهی دیگران می شدند.
اگر قدرت روحی و ظرفیت انسان زیاد باشد و با چشم مهربانی و دلسوزی و شفقت به انسان ها نگاه کند معمولا کمتر دیگران را نفرین می کند. مطالعه زندگی پیامبران و امامان معصوم(ع) و پیروان واقعی آنها که با وجود تحمل اذیت و ظلم و آزار از دیگران، برای آنها دل می سوزاندند و طلب هدایت می کردند و بدی آنها را با خوبی پاسخ می دادند، می تواند ظرفیت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم دیگران بیشتر نماید چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما باید در همه امور البته به اندازه ظرفیت و گنجایش درونی خود از آنها تبعیت و پیروی نماییم.
البته نفرینی که در هنگام عصبانیت از انسان سر می زند و اگر حالش عادی و معمولی بود هرگز فرد چنین نفرینی نمی کرد مثل نفرینی که مادر هنگام عصبانیت و اذیت فرزند نسبت به او دارد، شاید نفرین مستجابی نباشد چون از ته دل و از روی میل واقعی و باطنی نفرین کننده نمی باشد و دلیلش هم این است که پس از نفرین فرد پشیمان می شود و از خدا می خواهند فرزندش و یا کسی که مورد نفرین واقع شده دچار بلا و گرفتاری نشود. در واقع نفرین در حال عصبانیت نوعی عکس العمل طبیعی در برابر ناملایمات و عوامل نامساعد و ناراحتی و فشار است و در برگیرنده خواست واقعی نفرین کننده نمی باشد.
نفرین در حقیقت نوعی انتقام گیری از کسی است که ستمی از او به ما رسیده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غضب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنین و نزدیکان ترجیح داده شده است. در عفو لذتی است که در انتقام نیست، همان گونه که رحمت الهی بر غضبش سبقت دارد (سبقت رحمتی غضبی).
البته نفرین نوعی دعا است ولی دعا برای دور شدن کسی از خیر و رحمت و سعادت است و اگر شرایط دعا در آن جمع باشد و نفرین به جا و به مورد باشد این دعا نیز با خواست خداوند اجابت می گردد. در قرآن کریم نیز نمونه هایی از نفرین انبیا(ع) وجود دارد که مورد اجابت خداوند قرار گرفته است مثل نفرین حضرت نوح(ع) در مورد کفار و مشرکان: «و قال نوح رب لاتذر علی الارض من الکافرین دیارا * انک ان تذرهم یضلوا عبادک و لایلدوا الا فاجرا کفارا؛ پروردگارا! بر روی زمین هیچ کافری باقی مگذار چون اگر آنها در زمین باقی بمانند بندگانت را گمراه می سازند و از آنها تنها فرزندانی گنهکار و کافر به وجود می آید» (نوح، آیه 26 و 27).
البته این در هنگامی بود که نوح(ع) حجت را کاملا بر آنها تمام کرده بود و آن کافران با گستاخی و لجاجت در برابر حق ایستادگی می کردند و باعث گمراهی دیگران می شدند.
اگر قدرت روحی و ظرفیت انسان زیاد باشد و با چشم مهربانی و دلسوزی و شفقت به انسان ها نگاه کند معمولا کمتر دیگران را نفرین می کند. مطالعه زندگی پیامبران و امامان معصوم(ع) و پیروان واقعی آنها که با وجود تحمل اذیت و ظلم و آزار از دیگران، برای آنها دل می سوزاندند و طلب هدایت می کردند و بدی آنها را با خوبی پاسخ می دادند، می تواند ظرفیت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم دیگران بیشتر نماید چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما باید در همه امور البته به اندازه ظرفیت و گنجایش درونی خود از آنها تبعیت و پیروی نماییم.
البته نفرینی که در هنگام عصبانیت از انسان سر می زند و اگر حالش عادی و معمولی بود هرگز فرد چنین نفرینی نمی کرد مثل نفرینی که مادر هنگام عصبانیت و اذیت فرزند نسبت به او دارد، شاید نفرین مستجابی نباشد چون از ته دل و از روی میل واقعی و باطنی نفرین کننده نمی باشد و دلیلش هم این است که پس از نفرین فرد پشیمان می شود و از خدا می خواهند فرزندش و یا کسی که مورد نفرین واقع شده دچار بلا و گرفتاری نشود. در واقع نفرین در حال عصبانیت نوعی عکس العمل طبیعی در برابر ناملایمات و عوامل نامساعد و ناراحتی و فشار است و در برگیرنده خواست واقعی نفرین کننده نمی باشد.