آیا درست است که نظافت نیمی از ایمان است؟ و اگر هست با چه منطقی می شود آن را شرح داد.

ایمان، روح و جان انسان را نورانی و پاک می سازد و آن را از آلوده گی های هوا وهوس و از رذائل نفسانی و پلید های اخلاقی پیراسته می سازد . اقتضای ایمان پاکی و طهارت و دوری از آلودگی و کثافات است . از طرفی هماهنگی و توافق و سازگاری ظاهر و باطن و درون و برون انسان از لوازم ایمان و باور صاف و استوار و عمیق است و ناسازگاری میان این دو دلیل بر آشفتگی درونی و عدم استقرار باور و عقیده است زیرا ایمان قرار یافته و مستقر، دو گانگی و اختلاف و تضاد میان این دو را بر نمی تابد و ظاهر آلوده و ناپاک و آشفته را در خور درون باطن پاک و صافی و طاهر نمی داند ؛ از این رو به دنبال ظاهری آراسته و تمیز و پاک است تا با درون پیراسته از آلوده گی ها ی اخلاق و صفات زشت و غیر انسانی هماهنگ و دمساز باشد و به همین دلیل نظافت و پاکی و آراستگی ظاهر از ایمان و از سنت های انبیا و اولیا شمرده شده است .
این موضوع اهتمام اسلام به رعایت مسائل بهداشتی را نشان می دهد ,مومن باید همه چیزش الگوی دیگران باشد وعلاوه بر طهارت باطن که از تقوی سر چشمه می گیرد به طهارت ونظافت ظاهر هم اهمیت بدهد ومانند پیامبر اکرم(ص)که نظیف بود ومعطر, که از هر جا عبور می کرد بوی عطر ایشان همه را مجذوب می کرد,مومن هم می بایست اینگونه باشد زیرا نظافت علاوه بر اینکه سبب جذب دیگران می شود در سلامتی انسان هم نقش اساسی دارد چون پیشگیری بر درمان مقدم است وانسان مومن که خود را از آلودگیها دور می کند در واقع زمینه های پیدایش بیماریها را از بین می برد.
ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین (بقره، 222)
انسانی که در صراط مستقیم هدایت الهی در جهت تکامل و بندگی خدا و رهائی از بندگی هرچه غیر خدا است گام بر می‌دارد و خود را از آلایش‌های روان و آلودگی‌های جسم پاکیزه می‌سازد در جهت ادای وظائف خود، توانی می‌خواهد «قو علی خدمتک جوارحی» (دعای کمیل) و این توان در گروی تأمین سلامت فردی است. اگرچه امروزه بر اساس اطلاعات علمی موجود می‌دانیم که تأمین سلامت فردی دقیقا در ارتباط با بهداشت عمومی است و حتی یکی از شیوه‌های تأمین بهداشت عمومی و مبارزه با بیماری‌ها یافتن بیماران و کنترل بیماری آنها است، یعنی این که بیماران یک جامعه می‌توانند به عنوان منبع بیماری و آلودگی تلقی شوند، مع الوصف نقشی که رعایت اصول بهداشت فردی برای حفظ سلامت انسان دارد انکار ناپذیر است.
در اینجا با توجه به این که انسان هم در برابر حفظ جان و سلامت خود مسئول است و هم در برابر حفظ سلامت برادران و خواهران مسلمان و همنوعان خود و این که حق زیان رسانیدن به جان خود و دیگران را ندارد، در می‌یابیم که رعایت اصول بهداشت فردی که به اعتباری برای تأمین سلامت آدمی ضرورت دارد لازم است. نیز اگر انسانی آگاهانه با عدم اصول مسلمه بهداشت خود را بیمار سازد، و باز بدون احساس مسئولیت در برابر جامعه، دیگران را نیز در خطر بیماری قرار دهد، بی‌شک بار مسئولیت خساراتی را که نتیجه این رفتار غیر مسئولانه در بر دارد بدوش خواهد داشت.
چرا باب اول رسائل فقهیه با کتاب طهارت آغاز می‌گردد؟ زیرا در مکتب ما، پروردگار پاکی و پاکیزگی جسم و روح را می‌پسندد و ناپاکی را ناپسند می‌دارد. «لاخیر فی الحیاه الامع الصحه » حقیقت مسلم و ملموس است و واقعا اگر سلامت نباشد زندگی بسیار دشوار است و انجام وظائف انسان متکامل و خداجو بسی دشوارتر است. لذا می‌بینیم آنچه که امروزه به نام اصول بهداشت فردی می‌شناسیم به تفصیل و گاهی حتی در نهایت اعجاز و دقت در قالب برخی آیات و احادیث منقوله از معصومین علیهم السلام قابل دسترسی است.
پیامبر اکرم (ص) به انس می‌فرماید زیاد خود را نظافت و شستشو کن تا خدا به عمرت اضافه کند (مکارم الاخلاق). همچنین وجوب وضؤ قبل از نماز و این‌همه غسل‌های مستحب و نیز غسل‌های واجب که به هر حال ضرورت پاکیزگی و پاکیزه شدن را در بطن خود دارد، با «النظافه من الایمان» هم‌آهنگ است.
تحریم خبائث و مباح بودن طیبات (اعراف 157 ) و اجتناب از زیاده خوری (اعراف 31) اساسی‌ترین پایه‌های تأمین بهداشت فردی است. آن چه که در مورد اجتناب از نجاسات و مدفوع، شستشوی دست قبل از غذا و بعد ضرورت از آن، بهداشت دهان و دندان، ضرورت کوتاه کردن مو و شانه کردن موی سر، کوتاه کردن ناخن، پاکیزه نگاه‌داشتن و نظافت لباس (ثیابک فطهر) و صدها مطلب مشابه که در آیات و احادیث آمده است، کاملاً با ضرورت‌های بهداشتی و حفظ سلامت فردی و حتی عمومی تطابق دارد. وقتی به این مجموعه آداب تغذیه را بیفزائیم آن هم نه فقط از بعد مادی آن، بلکه با همه جوانب امر و حتی مسأله مسئولیت فردی را در قبال اجتماع و لزوم تأمین سلامت آدمی و اجتناب از در معرض خطر دادن جان خود، به خوبی عمق عنایت اسلام را به بهداشت فردی استنباط می‌کنیم.