اولا همانگونه که مقام معظم رهبری در بیانات خود در جمع مردم آذربایجان نیز اشاره فرمودند، اساسا مردم ایران با یکدیگر قهر نیستند تا نیازی به آشتی ملی باشد، به عبارت دیگر آشتی ملی زمانی مطرح می شود که مردم کشوری که با یکدیگر در نزاع و ستیز هستند، برای رهایی از بار این منازعات خانمان سوز، بحثی تحت عنوان آشتی ملی مطرح می کنند تا همگان در یک لحظه، با فراموش کردن رخدادهای تلخ و انتقام گیری، حول محور منافع ملی، به وحدت و اتحاد نظر برسند و این در حالی است که در کشور ما، مردم چنین نزاعی را تجربه نکرده اند تا نیازی به آشتی ملی باشد. ایشان در این زمینه در این دیدار فرمودند: « حالا یک عدّه‌ای یاد گرفته‌اند تعبیرات «آشتی ملّی، آشتی ملّی» [را گفتن]؛ این حرفها به نظر من معنی ندارد؛ مردم مجتمعند، با هم متّحدند؛ آنجایی که پای اسلام در میان است، پای ایران در میان است، پای استقلال در میان است، پای ایستادگی در مقابل دشمن در میان است، مردم با همه‌ی وجودشان ایستاده‌اند. ممکن است در فلان مسئله‌ی سیاسی دو نفر با هم اختلاف نظر داشته باشند [امّا] تأثیری نمیگذارد. چرا میگویید آشتی؟ مگر قهرند که بیایند با هم آشتی کنند؟ این تعبیرات را روزنامه‌ها پَروبال میدهند، متوجّه نیستند که اشکال ایجاد میکند. وقتی شما میگویید آشتی، مثل این است که یک قهری وجود دارد؛ [درحالی‌که] قهری وجود ندارد»(بیانات در دیدار با مردم آذربایجان، 27/11/95، http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=35690 ) البته این به معنای این نیست که مردم با کسانی که اقدام به توهین به ارزش های دینی و انقلابی کردند، قهر نیستند که البته چنین قهر کردنی به معنای قهر کردن ملت با یکدیگر نبوده و منافاتی با آشتی بودن و اتحاد مردم با یکدیگر ندارد و از این رو ملت علاقه ای هم به آشتی کردن با این جماعت قلیل توهین کننده ندارد: « بله، مردم ما با آن کسانی که به روز عاشورا اهانت کردند قهرند. ملّت با آنهایی که روز عاشورا، با قساوت، با لودگی، با بی‌حیایی آمدند جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر است. با اینها آشتی هم نمیکنیم، و با آن کسانی که با اصل انقلاب بدند، میگویند اصل نظام هدف ما است، میگویند انتخابات بهانه‌ی ما است؛ که البتّه آنها عدّه‌ی معدودی‌اند، عدّه‌ی کمی‌اند؛ در مقابل اقیانوس عظیم ملّت ایران آنها یک قطره‌اند؛ چیزی نیستند. این اقیانوس با یکدیگر منسجم و متّحد است؛ این اتّحاد وجود دارد و باید وجود داشته باشد و روزبه‌روز باید تقویت بشود.»(همان.)
ثانیا مقایسه رفتار رهبر معظم انقلاب اسلامی با کسانی که ادعای آشتی ملی دارند مقایسه درستی نمی باشد چرا که در قضیه فتح مکه ، کسانی که طرف حساب پیامبر اسلام بودند مشرکانی بودند که امان گرفته بودند و برخی از آنها از جمله ابوسفیان که از جمله اصلی ترین سرکردگانشان بود ظاهرا به اسلام ایمان آورده بود و در نتیجه همه آنها به نوعی وارد حریم امن اسلام شده بودند و از آنجایی که اسلام آوردن، باعث بخشیده شدن بسیاری از خطاهای دوران شرک می شود، لذا پیامبر نیز از گناه آنها به راحتی گذشت کردند، این در حالی است که در ماجرای اخیر کسانی که به عنوان طرف مقابل آشتی ملی مطرح می شوند اولا مسلمان هستند و نه مشرک که توبه شان باعث بخشیده شدن سابقه شان گردد، ثانیا در ماجرای ابوسفیان، وی ظاهرا توبه کرده بود اما در ماجرای اخیر، سران فتنه نه تنها عذرخواهی و توبه نکرده اند، بلکه با وقاحت تمام، بر مواضع خویش ایستادگی کرده و حتی عقبه آنها در خارج از کشور، همچنان به فعالیت های ضد نظام خود ادامه می دهند و از این روی مساله ای تحت عنوان توبه و بازگشت به نظام هم مطرح نشده است تا اینکه امکان بازگشت آنها به نظام تحت عنوان «آشتی ملی» و یا هر عنوان دیگری مورد بررسی قرار گیرد.