راجع به پاک و یا نجس بودن خون و بول و غائط امامان بحث زیاد است.عالمانی هم که بحث کرده اند، اختلاف دارند . فایده قابل اعتنایی در این بحث نیست ، زیرا به بیان مرحوم آیت الله تبریزی :1. طهارت و نجاست اموری اعتباری هستند که شارع به جهت مصالحی اعتبار کرده و گر نه خون که نجس است، در ذات خود از آب که پاک و پاک کننده است، کم تر نمی باشد . نمی توان گفت آب ارزشمند تر از خون است. پس اگر بول انسان نجس است، این در ذات خود از بول گاو که نجس نیست، بی ارزش تر نمی باشد ،بلکه به جهت مصالحی، آدمی باید از این احتراز بجوید و از آن احتراز جستن لازم نیست، ولی هر دو، مایع هستند که هر کدام فوایدی دارند که دیگری ندارد. یا اگر بدن انسان مرده قبل از غسل نجس و نجس کننده است، دلیل پست تر بودن این بدن از بدن ماهی مرده نیست که نجس و نجس کننده نمی باشد.2. کمال یک فرد و بودن او در بالاترین درجه عصمت با جاری بودن احکام بر او منافاتی ندارد ،زیرا دلیلی بر خارج بودن معصوم از احکام انسانی که در قرآن و سنت بیان شده، نداریم . به همین جهت روایت شده که رسول خدا و امامان غسل جنابت می کردند . از نجاسات خود را پاک می ساختند . این که بول یا خون و غائط آنان نجس باشد، با طهارت ذاتی آنان منافات ندارد.
3. اعتقاد به پاک بودن خون و بول و غائط امام نه جزو اصول اعتقادی است و نه جزو ضوریات مذهب . (1)بنابراین طبق معنای آیهٔ تطهیر معصومان علیهم‌السلام از هر گناهی اعم از کوچک و بزرگ طاهراند. یعنی از هر رجس است.اما معنای آیهٔ تطهیر این نیست که رجس آنان مانند خون و . . . پاک است بهتر است در مورد پاک یا نجس بودن خون و بول و غائط امامان سخن نگوییم امر آن را به خود امام واگذاریم. . سعی کنید در معارف عمیق قرآن و عترت تدبر شود نه در اینگونه مسائل.
پی نوشت:
1. الأنوار الإلهیة رسالة فی لبس السواد، ص 201-202