۱۳۹۵/۱۲/۰۲
–
۲۹۶ بازدید
حکمت قرائت و تلاوت قرآن چیست؟
بهرهمندی از قرآن با قرائت و تلاوت آن آغاز میشود. برای قرائت قرآن، در سخنان پیشوایان معصوم(ع) فضایل و آثاری بیان شده که موجب رشد و پرورش روح و روان آدمی میشود. همین فضایل و آثار که حکمت تأکید بر آن را روشن میکند، باعثگردیده که تلاوت و قرائت قرآن از اهمیت بسیاری برخوردار باشد. به برخی از این فضایل و آثار اشاره میشود:
1. سعادتمندی: پیامبر اکرم(ص) میفرماید: «اگر زندگی سعادتمندان و مرگ شهدا و نجات در روز جزاء و امنیت در روز هراس و نور در روز ظلمت و سایبان در روز حرارتِ شدید و سیراب شدن در روز عطش و ارزش و سنگینی در روز سبکی اعمال را میخواهی، پس قرآن را مطالعه کن، چرا که قرآن یادآور خدای رحمان و حافظ از شیطان و عامل برتری در ترازوی اعمال است»[ میزان الحکمة، ج8، ص74].
2. باروری ایمان: امیرمؤمنان علی(ع) فرمود: «باروری و رشد ایمان با قرآن خواندن به دست میآید. »[ غررالحکم و دررالکلم، ص112.]
3. استجابت دعا: امام حسن مجتبی(ع) فرمود: «هر کس قرآن بخواند ـ بلافاصله یا با کمی تأخیر ـ دعایش مستجاب خواهد شد. »[ بحارالانوار، ج89، ص204.]
4. نورانیت و افزودن خیر و برکت خانه: پیامبراکرم(ص) فرمود: «خانههایتان را با تلاوتقرآن نورانی کنید و آنها را همچون یهود و نصارا ـ که نماز و عبادت را در خانهها تعطیل کرده، تنها در کنیسه و کلیسا انجام میدهند ـ به گورستان تبدیل نکنید. هنگامیکه در خانهای زیاد قرآن خوانده شود، خیر و برکت آن فزونی یابد و اهل خانه مدتها از آن لذت خواهند برد و همانگونه که ستارگان برای زمینیان میدرخشند، [این خانه] نیز برای آسمانیان میدرخشد. »[ همان، ص200.]
5. غفران گناهانِ پدر و مادر: امام صادق(ع) میفرماید: «خواندن قرآن از روی مصحف، عذاب پدر و مادر را سبک میکند، گرچه کافر باشند. »[ کافی، ج2، ص613]
6. افزایش مدّت بینایی: امام صادق(ع) فرمود: «هرکس قرآن را از رو [با نگریستن بر آیات] بخواند، از بیناییاش برای مدت طولانی لذت خواهد برد. »[ بحارالانوار، ج89، ص202]
7. آمیخته شدن قرآن با گوشت و خون قاری: امام صادق(ع) فرمود: «هر جوان مؤمنی که قرآن بخواند، قرآن با گوشت و خونش آمیخته خواهد شد. »[ کافی، ج2، ص603]
8. صفای دل: پیامبراکرم(ص) فرمود: «بدون شک این دلها زنگار میگیرند; همچنان که آهن زنگ میزند. عرض شد: صیقل آن به چیست؟ فرمود: قرائت قرآن. »[ قطب الدین راوندی، الدعوات، ص237; متقی هندی، کنز العمال، ج1، ص545]
9. بهترین عبادت: پیامبر(ص) فرمود: «بهترین عبادتِ امتِ من، تلاوت قرآن است. »[ وسائلالشیعه، ج6، ص168.]
10. بخشش گناهان، نوشته شدن حسنه و پاک شدن گناهان[ کافی، ج2، ص611.].
1. سعادتمندی: پیامبر اکرم(ص) میفرماید: «اگر زندگی سعادتمندان و مرگ شهدا و نجات در روز جزاء و امنیت در روز هراس و نور در روز ظلمت و سایبان در روز حرارتِ شدید و سیراب شدن در روز عطش و ارزش و سنگینی در روز سبکی اعمال را میخواهی، پس قرآن را مطالعه کن، چرا که قرآن یادآور خدای رحمان و حافظ از شیطان و عامل برتری در ترازوی اعمال است»[ میزان الحکمة، ج8، ص74].
2. باروری ایمان: امیرمؤمنان علی(ع) فرمود: «باروری و رشد ایمان با قرآن خواندن به دست میآید. »[ غررالحکم و دررالکلم، ص112.]
3. استجابت دعا: امام حسن مجتبی(ع) فرمود: «هر کس قرآن بخواند ـ بلافاصله یا با کمی تأخیر ـ دعایش مستجاب خواهد شد. »[ بحارالانوار، ج89، ص204.]
4. نورانیت و افزودن خیر و برکت خانه: پیامبراکرم(ص) فرمود: «خانههایتان را با تلاوتقرآن نورانی کنید و آنها را همچون یهود و نصارا ـ که نماز و عبادت را در خانهها تعطیل کرده، تنها در کنیسه و کلیسا انجام میدهند ـ به گورستان تبدیل نکنید. هنگامیکه در خانهای زیاد قرآن خوانده شود، خیر و برکت آن فزونی یابد و اهل خانه مدتها از آن لذت خواهند برد و همانگونه که ستارگان برای زمینیان میدرخشند، [این خانه] نیز برای آسمانیان میدرخشد. »[ همان، ص200.]
5. غفران گناهانِ پدر و مادر: امام صادق(ع) میفرماید: «خواندن قرآن از روی مصحف، عذاب پدر و مادر را سبک میکند، گرچه کافر باشند. »[ کافی، ج2، ص613]
6. افزایش مدّت بینایی: امام صادق(ع) فرمود: «هرکس قرآن را از رو [با نگریستن بر آیات] بخواند، از بیناییاش برای مدت طولانی لذت خواهد برد. »[ بحارالانوار، ج89، ص202]
7. آمیخته شدن قرآن با گوشت و خون قاری: امام صادق(ع) فرمود: «هر جوان مؤمنی که قرآن بخواند، قرآن با گوشت و خونش آمیخته خواهد شد. »[ کافی، ج2، ص603]
8. صفای دل: پیامبراکرم(ص) فرمود: «بدون شک این دلها زنگار میگیرند; همچنان که آهن زنگ میزند. عرض شد: صیقل آن به چیست؟ فرمود: قرائت قرآن. »[ قطب الدین راوندی، الدعوات، ص237; متقی هندی، کنز العمال، ج1، ص545]
9. بهترین عبادت: پیامبر(ص) فرمود: «بهترین عبادتِ امتِ من، تلاوت قرآن است. »[ وسائلالشیعه، ج6، ص168.]
10. بخشش گناهان، نوشته شدن حسنه و پاک شدن گناهان[ کافی، ج2، ص611.].