پیامبر اکرم(ص) در خطبه شعبانیه فرمود: وارفعوا ایدیکُم بالدّعاء فی اوقات صلواتکم، فانّها افضلُ السّاعاتِ ینظراللّه تعالی فیها بالرّحمة الی عباده. هنگام نماز دست ها را به دعا بلند کنید که بهترین لحظاتی که خدا با رحمت به بندگانش می نگرد، این لحظات است. اگر کسی خدا را مناجات کرد او هم جوابش را می دهد(یُجیبهم اذا ناجَوهُ). و اگر بنده ای احساس دوری کرد و ندا داد، خداوند او را لبیک می گویدو یُلبّیهم اذا نادَوه.
وقتی انسان دست به دعا برداشت طبق روایات و سنت معصومین(ع) مستحب است آن را به سر و صورت خود بکشد؛ برای این که لطف خدا به این دست پاسخ داده است، دستی که به سوی خدا دراز می شود، یقیناً خالی برنمی گردد و دستی که عطای الهی را دریافت کرد، گرامی است. لذا خوب است آن را به سر و صورت خود بکشد(فلاح السائل، ص 187)
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است بنده دستش را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر این که خداوند حیا می کند که آن دست را خالی برگرداند و قرار می دهد در آن از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد به همین جهت هرگاه کسی از شما دعا کرد دستش را برنگرداند مگر این که آن رابه صورت و سر خودش بکشد(وسائل الشیعه، ج 7، ص 51)
در صدقه دادن نیز چنین تعبیری هست که بعد از صدقه دادن دست خود را به صورت و سر بکشید یا آن را ببوئید و ببوسید. نقل شده امام سجاد(ع) بعد از صدقه دست خود را می بویید و می فرمود: این دست به دست الهی رسیده، چون خداوند فرموده: هو یقبلُ التوبة عن عباده و یأخذُ الصدقات؛خداوند توبه بندگانش را می پذیرد و صدقه ها را دریافت می کند (توبه، آیه ی 104).
کتاب شریف «حکمت عبادات» از استاد آیة اللّه جوادی آملی را مطالعه بفرمائید.
وقتی انسان دست به دعا برداشت طبق روایات و سنت معصومین(ع) مستحب است آن را به سر و صورت خود بکشد؛ برای این که لطف خدا به این دست پاسخ داده است، دستی که به سوی خدا دراز می شود، یقیناً خالی برنمی گردد و دستی که عطای الهی را دریافت کرد، گرامی است. لذا خوب است آن را به سر و صورت خود بکشد(فلاح السائل، ص 187)
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است بنده دستش را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر این که خداوند حیا می کند که آن دست را خالی برگرداند و قرار می دهد در آن از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد به همین جهت هرگاه کسی از شما دعا کرد دستش را برنگرداند مگر این که آن رابه صورت و سر خودش بکشد(وسائل الشیعه، ج 7، ص 51)
در صدقه دادن نیز چنین تعبیری هست که بعد از صدقه دادن دست خود را به صورت و سر بکشید یا آن را ببوئید و ببوسید. نقل شده امام سجاد(ع) بعد از صدقه دست خود را می بویید و می فرمود: این دست به دست الهی رسیده، چون خداوند فرموده: هو یقبلُ التوبة عن عباده و یأخذُ الصدقات؛خداوند توبه بندگانش را می پذیرد و صدقه ها را دریافت می کند (توبه، آیه ی 104).
کتاب شریف «حکمت عبادات» از استاد آیة اللّه جوادی آملی را مطالعه بفرمائید.